وبلاگ تخصصی اتاق عمل

شایع ترین عمل جراحی در کودکان

ترمیم باز و لاپاراسکوپیک فتق اینگوینال

فتق اینگوینال غیر مستقیم در کودکان به دلیل باز ماندن پروسسوس واژینالیس و ورود احشا به داخل آن ایجاد می شود.فتق مستقیم در کودکان بسیار نادر است و در موارد وجود بیماری های کلاژنی و بیماری های بافت همبند و یا در موارد عود فتق های اینگوینال عمل شده رخ می دهد و ارتباطی با باز ماندن پروسسوس واژینالیس ندارد.فتق اینگوینال اولیه در 1-5% همه نوزادان و9-11% نوزادان نارس رخ می دهد.بروز فتق اینگوینال در بین نوزادان با وزن کم و خیلی کم از30 تا42% در کودکان با وزن تولد 500-1000 گرم و تا3%در کودکان با وزن تولد 1500-2000گرم متفاوت است.میزان بروز در سال اول زندگی به ویژه در دو ماه اول بیشترین است.همچنین بروز در پسرها چهار برابر بالاتر است و سمت راست بیشتر درگیر می شود.بروز فتق اینگوینال دوطرفه حدود 10% در شیرخواران رسیده و50%در شیرخواران نارس وبا وزن پایین تولد می باشد.درمان قطعی فتق اینگوینال ترمیم جراحی است.ترمیم فتق اینگوینال شایعترین روش جراحی در کودکان است.روش های مختلفی برای ترمیم فتق اینگوینال در کودکان مورد استفاده قرار گرفته است.چالش برانگیزترین موضوع مورد بحث در زمینه ترمیم فتق اینگوینال بین حامیان روش ترمیم باز و طرفداران روش لاپاراسکوپیک است.

ترمیم لاپاراسکوپیک فتق اینگوینال دارای مزیت هایی همچون کاهش درد بعد از عمل و بازگشت زودتر به فعالیت عادی می باشد.اما زمان عمل لاپاراسکوپیک طولانی تر است.از طرف دیگر گزارش شده که روش های باز سنتی در کودکان دارای میزان عود 8/0% تا 8/3% و میزان فتق سمت مخالف بعد از عمل از6/5% تا 30%هستند در حالیکه عود در ترمیم فتق اینگوینال لاپاراسکوپیک کودکان تقریبا4%می باشد که از روش باز سنتی بالاتر است.اگرچه روش های باز سنتی همچنان استاندارد استاندارد طلایی برای ترمیم فتق اینگوینال در کودکان است،اما با پیشرفت در بیهوشی و بهبود تجهیزات لاپاراسکوپیک استفاده از این روش نیز در بین جراحان مرسوم شده است.مطالعات اخیر نتایج بسیار خوبی برای ترمیم لاپاراسکوپیک فتق اینگوینال در مقایسه با روش های باز مشخص کرده است.مزیت ترمیم لاپاراسکوپیک فتق اینگوینال در کودکان هنوز قابل بحث است.

روش های جراحی

برای انجام ترمیم باز فتق ابتدا یک برش پوستی عرضی بر روی ناحیه اینگوئینال طرف درگیر در روی چین پوستی داده می شود و اپونوروز عضله مایل خارجی پس از باز کردن فاشیای اسکاریا مشخص می گردد.سپس یک برش در بخش میانی فاشیای مایل خارجی در جهت فیبرهای آن ایجاد شده و تا حلقه خارجی ادامه می یابد تا کانال اینگوینال و محتویات آن قابل مشاهده گردد.فیبرهای کرماستر با احتیاط جدا می گردید تا کیسه فتق مشخی شود.سپس کیسه فتق کاملا از طناب اسپرماتیک جدا می گردد و قسمت پروکسیمال از دیستال جدا شده و قسمت پروکسیمال آن در محل چربی های پره پریتونئال ترانس لایگیت شده و قسمت دیستال ساک جهت پیشگیری از هیدروسل پس از عمل،بطور طولی باز شده و در نهایت بستن جدار برای هرلایه بطورجداگانه اعمال می گردد.

ترمیم لاپاراسکوپیک فتق اینگوینال با انجام سه برش اطراف ناحیه ناف صورت می گیرد؛یکی روی فولد نافی(5/0 سانتی متر)و دوتا در سمت چپ و راست ناحیه نافی(3سانتی متر).سپس حفره صفاقی با گازCO₂ تا فشار10 میلی متر جیوه از طریق برش فولد نافی سوفله می گردد.سپس یک تروکار درون پورت نافی قرار داده می شود.تروکار چند لایه است بنابراین می تواند به سوفله گر متصل شود تا فشارCO₂ را همزمان حفظ نماید.تروکار همچنین یک مسیر ایمن برای دخول و خروج وسایل همچون دستگاه ساکشن و کوتر در طول عمل را فراهم می سازد.حفره صفاقی سوفله شده که بخوبی از طریق لاپاراسکوپی قابل رؤیت شده به جراح اجازه میدهد که به بررسی جزئیات بپردازد.سایر وسایل مثل کلامپ و قیچی ها از راه برش های کناری وارد می گردد.پروسسوس واژینال با استفاده از یک بخیه گرد در محل حلقه داخلی مسدود می گردد.سوزن بخیه ابتدا از راه پوست ناحیه اینگوینال وارد شده و بعد ازعمل از راه تروکار خارج می شود.عوارض بعد از عمل شامل عفونت محل جراحی،اندازه اسکار،هیدروسل بعد از عمل،تورم بیضه و درد مزمن بعد از عمل می باشد.تورم بیضه به معنی درد و محدود بودن جابجایی است که ناشی از اختلال در عملکرد تخلیه عروق لنفاوی ناشی از التهاب و تورم ناحیه جراحی است.