انواع شکستگی ها

انواع شکستگی ها

علائم بالینی شکستگی‌ها

مهم‌ترین علامت بالینی درد است.

ولی شکستگی همیشه با درد همراه نیست. مثل Stress fracture یا شکستگی استئوپروتیک

۱- محدودیت حرکتی عضو به دنبال شکستگی؛

به جز در شکستگی Grad I گردن فمور، شکستگی اسکافوئید مچ دست و استخوان تالوس در شکستگی مچ دست، مچ دست را گچ می‌گیریم و در شکستگی تالوس، نیز آتل یا گچ کوتاه می‌گیریم.

توجه: بهترین گرافی در شکستگی گردن فمور: x ray رخ هیپ در حالت full internal Rotation است.

۲- دفورمیتی:

در شکستگی همراه با جابجایی فرم عضو به هم می‌خورد.

معروف‌ترین و شایع‌ترین دفورمیتی در رفتگی لگن است و اندام تحتانی در حالت Internal Rotation قرار می‌گیرد و کوتاهی اندام دیده می‌شود (دررفتگی لگن بیشتر به صورت خلفی است)

برخلاف دررفتگی لگن، شکستگی اطراف هیپ در External Rotation است.

سؤال: آیا می‌شود شکستگی رخ بدهد و اندام برعکس حالتی که باید باشد، قرار بگیرد؟

بله، اگر شکستگی هیپ و در رفتگی لگن با هم همراه باشند، همدیگر را خنثی می‌کنند. بنابراین اصلی‌ترین محل Miss شدن در رفتگی لگن به دنبال مولتیپل تروماست که در رفتگی لگن با شکستگی ران توأم است. و باید حتماً از بالاتر و پایین‌تر از شکستگی هم گرافی انجام داد.

توجه: دفورمیتی‌ها اگر با هم همراه باشند، طبق حالتی که انتظار ماست، قرار نمی‌گیرند و در ضمن بعداز ۸-۶ ساعت گذشت زمان از شکستگی درد از بین می‌رود.

۳- Attitude:

پوزیشنی که فرد هنگام شکستگی به خود می‌گیرد، مثلاً در شکستگی کلاویکول، بیمار با دست دیگر، ساعد دست شکسته‌اش را نگه می‌دارد.

۴- Crepitation:

که برحسب تصادف در معاینه به دست می‌آید و پزشک به دنبال آن نمی‌گردد. چون ایجاد آن دردناک است و با درد، شوک، تشدید خونریزی و صدمه عروق (ناشی از لبه‌های تیز شکستگی) همراه است.

مهم‌ترین مسئله در شکستگی که باید دنبال آن بگردیم، وجود یا عدم وجود Neurovasculation است که باید حتماً در پرونده بیمار ثبت شود.

آسیب عصبی که به دنبال شکستگی و در رفتگی حاد به وجود می‌آید(Neuropraxia) نامیده می‌شود. در آسیب عصب سیاتیک یک ماه باید صبر کنیم تا برگشت پیدا کند و در آسیب اعصاب اندام‌های فوقانی ۵/۱ ماه باید صبر کنیم.

آسیب عصب به دنبال دخالت پزشک (فرآیند جااندازی) معمولاً به صورت پارگی و گیرافتادگی عصب است و باید Explore شود؛ و اگر قبل از معاینه ندانیم، ۲ روند اشتباه ممکن است به وجودبیاید؛

۱- از دست دادن زمان: ممکن است تشخیص ضایعه Neuropraxia در پرونده ثبت شود و زمان از دست برود که در این حالت، عصب نکروزه شده و از بین می‌رود.

۲- عمل جراحی بی‌دلیل: با تشخیص این که عصب به دنبال جااندازی صدمه دیده، اشتباهاً explore می‌کنیم و یک عمل جراحی بی‌دلیل را به بیمار تحمیل می‌کنیم.

از آسیب نروواسکولار مهم‌تر آسیب شریان است. کنترل نبض Dorsalis pedis یا posterior نبض Radial در شکستگی‌ها مهم است. به‌خصوص در شکستگی نزدیک آرنج و زانو.

توجه: آسیب نروواسکولار در رفتگی‌ها بیشتر از شکستگی‌ها است.

سؤال: چه موقع از بیمارگرافی گردن گرفته می‌شود؟ برای هر بیماری‌که مولتیپل تروما می‌باشد‌و هوشیاری کمی دارد، باید گردن بی‌حرکت شود و یک X.Ray گردنی در حضور خود ما گرفته شود و برای دادن پوزیشن latral در X-Ray گردنی، کل بدن را باید با هم حرکت بدهیم. پس در بیماران X-Ray, M.T گردنی در حالت latral، CXR و گرافی لگن باید انجام شود و باید فرض را بر شکستگی گردن بگذاریم تا خلاف آن ثابت شود.

اقدامات موردنیاز در شکستگی‌ها:

ادامه نوشته

عوارض شکستگی ها (Complications of fractures)

 

عوارض شکستگی

به هنگام شکستگی استخوان و همچنین در جریان التیام و جوش خوردگی استخوان شکسته ممکن است مشکلات و اختلالاتی به وجود آید که به عنوان عوارض شکستگی شناخته می شوند.

به طورکلی عوارض شکستگی ها عبارتنداز:

*عوارض عمومی

*عوارض مربوط به خود استخوان شکسته

*عوارض مربوط به بافت های اطراف استخوان شکسته

عوارض عمومی

 

ادامه نوشته

-تعویض کامل مفصل هیپ چیست ؟

-تعویض کامل مفصل هیپ چیست ؟

تعویض کامل مفصل هیپ طی عمل جراحی با مواد مصنوعی در مفصلی که به سبب بیماریهای غضروف و استخوان ایجاد شده می باشد .

مفصل هیپ مانند گوی و کاسه آن است . کاسه مانند یک حفره فنجان مانند در استخوان لگن که به آن استابولوم می گویند و گوی سر بزرگ استخوان فمور است .

تعویض کامل مفصل هیپ ( THR ) درمان جراحی بیماری فمور و استابولوم است که طی آن گوی فلزی و پایه آن در داخل فمور واستابولوم با مواد پلاستیکی تعویض می گردد (=پروتز ) بعد از قرار گرفتن پروتز در داخل فمور توسط چسبی سیمانی به نام متیل متاکریلات ثابت می شود نوعی از پروتز هم بدون استفاده از سیمان داریم که سوراخهای میکروسکپی دارد و باعث رشد استخوان بداخل پروتز می شود نوع بدون سیمان شاید بخصوص در جوانان ماندگاری بیشتری داشته باشد .

چه کسانی کاندید عمل هستند :

 

ادامه نوشته

شکستگی انگشت دست چگونه درمان میشود

شکستگی انگشت دست چگونه درمان میشود

انگشت دست یکی از مهمترین اندام های انسان بوده و تشخیص و درمان صحیح شکستگی های انگشت دست اهمیت فراوانی دارد. علت شکستگی انگشتان دست ضربه است و این ضربه میتواند در حین کار یا فعالیت های تفریحی یا ورزشی بصورت ضربه مستقیم جسم سخت و یا فشار غیر مستقیم مانند پیچاندن انگشت ایجاد شود.

 درمان شکستگی انگشت

انتخاب نوع درمان به توسط پزشک ارتوپد با در نظر گرفتن محل شکستگی، شکل شکستگی، شدت شکستگی، جابجا بودن یا نبودن آن و متغیرهای دیگر است.

بسیاری از شکستگی های انگشت دست بدون جابجایی هستند. تنها درمان این شکستگی ها بستن انگشت شکسته شده به انگشت مجاور با یک چسب است. این بستن باید طوری باشد که مفاصل انگشتان بتوانند به راحتی خم و صاف شوند. همچنین چسب بکار رفته باید حساسیت پوستی ایجاد نکند و نیاید خیلی محکم بسته شود.

اگر شکستگی همراه با جابجایی باشد پزشک معالج آنرا جااندازی کرده و در صورت پایدار بودن شکستگی، ممکن است دست را مدتی در آتل گچی قرار دهد. جوش خوردن شکستگی های انگشت معمولاً به سه هفته وقت نیاز دارد و معمولاً دست به همین مدت در آتل باقی میماند. ممکن است در مدت این سه هفته پزشک ارتوپد از دست شما عکسبرداری کند تا مطمئن شود شکستگی انگشت دست شما جابجا نشده است.

گاهی اوقات بعد از جااندازی بسته شکستگی پایدار نیست (یعنی به محض اینکه پزشک انگشت بیمار را رها میکند قطعات شکسته شده مجددا جابجا میشوند). در این موارد پزشک معالج پس از جااندازی بسته، پین هایی را از راه پوست به درون استخوان های شکسته شده وارد کرده و آنها را به یکدیگر متصل میکند.

گاهی اوقات مثلاً در مورد بعضی شکستگی های با جابجایی زیاد یا شکستگی های باز یا همراه با مشکلات عصبی یا عروقی ممکن است نیاز به انجام عمل جراحی باشد. در این صورت جراح ارتوپد جراحی را در اطاق عمل و معمولاً با بیحسی محلی انجام میدهد. بعد از جااندازی شکستگی، محل شکستگی به توسط وسایل فلزی مثل سیم یا پین یا پیچ یا پلاک فیکس و ثابت میشود. بعد از جراحی هم معمولاً دست تا مدتی در آتل گچی میماند.

همانطور که گفته شد گاهی اوقات بند انتهایی انگشت ممکن است بدنبال اصابت جسم سخت مانند ضربه چکش یا گیر کردن انگشت لای در، خرد شود. در این موارد معمولا پوست انگشت زخمی میشود و یا ممکن است زیر ناخن خونریزی کرده و کبود شود و یا حتی ممکن است ناخن از بستر خود کنده شود. این شکستگی ها نیازی به بستن ندارند و خودبخود جوش میخورند. درمان در این موارد باید بیشتر معطوف به وضعیت آسیب پوست و بستر ناخن باشد.



درمان شکستگی انگشت چه بدون جراحی و چه با عمل جراحی انجام شود بعد از چند هفته که دست از آتل گچی خارج میشود انگشتان دست بخصوص انگشت شکسته شده خوب خم و راست نمیشود. بیمار حتماً باید تا مدت چند هفته حرکات بخصوصی را که پزشک معالج یا فیزیوتراپ به او آموزش میدهد به درستی انجام دهد تا حرکات انگشت، دوباره به وضع طبیعی برگردد.

درمان رگ به رگ شدن شست دست

درمان رگ به رگ شدن شست دست

اگر بدنبال ضربه لیگامان مفصل متاکارپوفالانژیال شست پارگی ناقص پیدا کند معمولاً پزشک ارتوپد شست را بمدت شش هفته بیحرکت میکند تا در این مدت لیگامان پاره شده بهبود یابد. این بیحرکتی با استفاده از اسپلیت یا گچ اسپیکای شست انجام میشود.

در صورت پارگی کامل لیگامان، پزشک ارتوپد معمولا اقدام به جراحی لیگامان پاره شده میکند. ( در نیمی از موارد پارگی کامل این لیگامان، تاندون شست در بین دو سر پاره شده لیگامان گیر کرده و مانع از نزدیک شدن و جوش خوردن محل پارگی میشود به همین علت درمان آن معمولا به توسط عمل جراحی است). بعد از جراحی هم شست بمدت حدود شش هفته در آتل یا گچ اسپایکا باقی میماند تا بهبود یابد.

رباط یا لیگامان ها

رباط یا لیگامان ها

رباط ها نوارهای بافتی بسیار محکمی هستند که دو سر آنها بهاستخوان های دو طرف مفصل متصل میشود و وظیفه آنها اینست که از یک طرف دو استخوان تشکیل دهنده مفصل را در کنار هم نگه داشته و احازه نمیدهد که ار هم دور شوند و از طرف دیگر به استخوان های تشکیل دهند مفصل اجازه میدهد تا فقط در جهات خاصی روی هم حرکت کنند و اجازه حرکت در هر جهتی را نمیدهد.

در دو طرف زانو دو رباط یا لیگامان مهم قرار دارند که عبارتند از

• رباط جانبی داخلی یا لیگامان کلترال مدیال Medial collateral ligament : این رباط به صورت یک نوار پهن از بالا به سطح داخلی کندیل داخلی استخوان ران متصل شده و در پایین به زیر پلاتوی داخلی استخوان تیبیا میچسبد. وظیفه این رباط اینست که اجازه نمیدهد تا ساق به طرف بیرون کج شده و زاویه پیدا کند و در واقع مانع از انحراف زانو و ساق به سمت خارج میشود

• رباط جانبی خارجی یا لیگامان کلترال لترال Lateral collateral ligament : این رباط از بالا به سطح خارجی کندیل خارجی استخوان ران متصل شده و در پایین به سر استخوان فیبولا میچسبد. وظیفه این رباط اینست که اجازه نمیدهد تا ساق به طرف داخل کج شده و زاویه پیدا کند و در واقع مانع از انحراف زانو و ساق به سمت داخل میشود

در داخل زانو هم دو رباط یا لیگامان دیگر قرار دارند که به آنها رباط های صلیبی یا متقاطع میگویند. این رباط ها عبارتند از

• رباط متقاطع یا صلیبی جلویی یا قدامی Anterior cruciate ligament که به اختصار به آن ACL هم میگویند. این رباط در جلوی PCL و در بین دو کندیل داخلی و خارجی ران و در واقع در داخل زانو قرار داشته و مانع از لغزش پلاتوی تیبیا در زیر کندیل های ران به سمت جلو میشود. رباط متقاطع قدامی در بالا به سطح داخلی کندیل خارجی ران میچسبد و در پایین به ناحیه جلویی وسط پلاتوی تیبیا متصل میشود.

• رباط متقاطع یا صلیبی پشتی یا خلفی Posterior cruciate ligament که به اختصار به آن PCL هم میگویند. این رباط در پشت ACL و در بین دو کندیل ران قرار گرفته و مانع از لغزش پلاتوی تیبیا به سمت عقب میشود. این رباط از سطح خارجی کندیل داخلی ران شروع شده و در پایین به ناحیه پشتی وسط پلاتوی تیبیا میچسبد.

این دو راط با کمک یکدیگر مانع از این میشوند که استخوان ها درشت نی و ران بر روی هم به سمت جلو عقب بلغزند و سر بخورند.
چهار رباط ذکر شده مهمترین عوامل حفظ پایداری مفصل زانو هستند.

در تصویر بالا دیده میشود که چهار رباط اصلی زانو مفصل را مهار میکنند

دو رباط مهم دیگر زانو عبارند از

• رباط عرضی Transverse ligament جلوی منیسک های داخلی و خارجی را به یکدیگر متصل میکند.

• رباط های کورونری یا منیسکوتیبیال Meniscotibial ligaments لبه پایینی منیسک ها را به لبه پلاتوی تیبیا متصل میکنند.

تصویر بالا در حین آرتروسکوپی زانو تهیه شده و رباط های متقاطع زانو را نشان میدهد. در زیر PCL وسیله فلزی جراح قرار دارد

درمان شکستگی اسکافویید

درمان شکستگی اسکافویید

	گچ اسپیکای شست برای درمان شکستگی اسکافویید

پزشک ارتوپد در انتخاب نوع درمان شکستگی استخوان اسکافویید به متغیرهایی مانند محل شکستگی، شدت جابجایی قطعات شکسته شده، ضایعات همراه، سن و شغل بیمار و عوامل دیگری توجه میکند.

همانطور که گفته شد شکستگی این استخوان در غالب موارد بدون جابجایی است. در این حالات درمان شکستگی بصورت بیحرکت کردن مچ و شست بیمار با گچ خاصی به نام اسپایکای شست Thumb spica است.

این گچ مفصل مچ دست و شست دست را بیحرکت میکند. پایین گچ تا کف دست ادامه میابد ولی تا حدی که بیمار بتواند به راحتی هر سه بند انگشتان خود (بجز شست) را کاملا حرکت داده و دست خود را مشت کند. انگشت شست بجز بند آخر آن در گچ بیحرکت میشود. این گچ در قسمت بالا ممکن است تا ناحیه آرنج یا تا بالای بازو ادامه یابد. دست به مدت 3-2 ماه در گچ میماند.

گاهی اوقات شکستگی بعد از این مدت بطور کامل جوش نخورده و پزشک معالج مچ دست را مدت بیشتری بیحرکت میکند.

در مواردی که شکستگی همراه با جابجایی باشد درمان آن بصورت جااندازی و استفاده از پیچ برای بیحرکت کردن قطعات شکسته شده است. در این موارد جااندازی شکستگی ممکن است بصورت بسته یا باز باشد.

فیکس کردن شکستگی اسکافویید با پیچ

برای فیکس کردن این شکستگی از پیچ های مخصوصی بنام پیچ هربرت استفاده میشود. این پیچ برخلاف دیگر پیچ ها سر نداشته و تمام بدنه آن در داخل توده استخوانی قرار میگیرد. علت این اقدام آنست که قسمت اعظم دور تا دور استخوان اسکافویید را غضروف مفصلی فرا گرفته و این استخوان در تمام سطوح اطراف خود با دیگر استخوانچه های مچ دست مفصل میشود. پس بیرون ماندن سر پیچ بر روی استخوان موجب اختلال در سطح تماس استخوان های مجاور میشود.

به همین علت از پیچ هایی استفاده میشود که تماما در داخل استخوان قرار میگیرند. این پیچ ها تا آخر عمر در استخوان باقی مانده و نیازی به خارج گردن ندارند.

کلاب فوت یا پا چنبری چگونه درمان میشود

 

   

کلاب فوت یا پا چنبری نوعی بیماری مادرزادی است که در آن مچ پا به سمت پایین و کف پا به سمت داخل منحرف میشود. این بیماری شایعترین ناهنجاری مادرزادی پا است.

هر بیمار کلاب فوت نیاز به درمان دارد. این بیماری خودبخود خوب نمیشود. ایده آل درمان، تصحیح تغییر شکل پا است بطوریکه بیمار صاحب یک پای با کارایی خوب و بدون درد شود. در حالت ایستاده کف پا کاملاٌ روی زمین قرار گیرد، پا خوب حرکت کند و روی آن پینه نبندد و بیمار نیازی به پوشیدن کفش های مخصوص نداشته باشد.

 

درمان غیر جراحی

درمان هرچه سریعتر بعد از زایمان باید شروع شود. در 15-10 سال اخیر موفقیت های زیادی در درمان غیرجراحی این عارضه بدست آمده است. شدت بیماری هر اندازه باشد معمولاٌ درمان ابتدا با روش های غیر جراحی شروع میشود. پزشک معالج پای بچه را با مانورهای بخصوصی و در وضعیت های خاصیگچ گیری میکند. این روش به نام روش پونستی Ponseti method معروف است.

گچ گیری برای درمان کلاب فوت	استفاده از بریس بعد از گچ گیری

گچ هر هفته عوض میشود و در هر تعویض پزشک سعی میکند پا را بیشتر در وضعیت اصلاح شده قرار دهد. سپس تاندون آشیل آزاد شده و پس از آن برای چند هفته دیگر مجدداً گچ گیری صورت میگیرد. اصلاح پا با این روش معمولاٌ بین 3-2 ماه طول میکشد ولی این بیماری تمایل زیادی به عود دارد پس برای جلوگیری از عود، وقتی شکل پا اصلاح شد بچه باید بمدت دو سال بریس مخصوصی را در شب بپوشد.

این بریس ها در واقع دو کفش هستند که با یک میله فلزی به هم متصل شده اند. در ابتدا بمدت سه ماه این بریس باید روزی 23 ساعت پوشیده شود و پس از آن بمدت 4-3 سال فقط در شبها پوشیده شود. اگر بعد از جراحی از بریس استفاده نشود بیماری در 100 درصد موارد عود میکند. این روش بسیار موثر است ولی والدین باید همکاری بسیار نزدیکی با پزشک معالج داشته باشند و در درمان نوزاد مشارکت فعال داشته باشند. بدون مراقبت های والدین و همکاری آنها ممکن است ضایعه بعد از درمان مجدداً عود کند. در مواردی که شدت بیماری در شروع درمان زیاد است احتمال عود بیماری بیشتر است. در صورت عود ممکن است مجدداٌ نیاز به تکرار مراحل قبل البته با کمی تغییر باشد.

درمان جراحی

	کلاب فوت قبل از درمان	بعد از درمان به روش غیر جراحی

گاهی اوقات روش ذکر شده برای درمان کافی نیست و لازمه درمان استفاده از عمل جراحی است. این وضعیت در حدود 5 درصد بیماران اتفاق میفتد. جراحی معمولاً در سنین 12-6 ماهگی انجام میشود. در حین جراحی پزشک جراحارتوپد، با بریدن لیگامان ها و تاندون های خاصی، استخوان ها را در وضعیت مناسب قرار میدهد. سپس استخوان ها را بمدت شش هفته با پین در همان وضعیت نگه میدارد. بعد از جراحی گچ گیری انجام میشود و تمام اندام تحتانی بچه در یک گچ بلند قرار داده میشود.

بعد از شش هفته پین ها و گچ خارج میشوند و بمدت چهار هفته دیگر برای بچه یک گچ کوتاه تر گرفته میشود. بعد از آن بچه باید برای یکسال یا بیشتر از بریس استفاده کند تا عارضه عود نکند. در حدود 50 -5 درصد بچه ها تغییر شکل پا با عمل جراحی اول بطور کامل خوب نمیشود و نیاز به عمل جراحی دوم پیدا میکنند. پاهای بچه هایی که برای درمان آنها از روش جراحی استفاده شده است معمولاً سفت تر و کمی خشک تر از استفاده از روش غیر جراحی است.

بعد از درمان پای بچه تقریبا طبیعی میشود. او میتواند بدود و بازی کند و از کفش های معمولی استفاده کند. با این حال پا هیچ وقت کاملا نرمال و طبیعی نمیشود. اندازه کفش پای درمان شده معمولا یک شماره کوچکتر از پای سالم است و حرکات آن کمی محدودتر و خشک تر است. ساق پای بچه هم از ساق طرف سالمش قدری لاغرتر باقی میماند.

استفاده صحیح از بریس چگونه است

در روزهای اول استفاده از بریس باید بطور مرتب پای بچه را زیر نظر داشته باشید تا مطمئن شوید کفش، پای او را اذیت نمیکند و پوست پا و انگشتانش تاول نزند. بچه تا چند روز از بریس ناراحت است ولی پس از آن به بریس عادت میکند. رعایت نکات زیر مفید است

       به بچه یاد بدهید که میتواند با بریس زانوهایش را خم و راست کند.

       قرمزی یا تاول در پشت پاشنه نشانه اینست که پاشنه در کفش خوب جا نگرفته است. مطمئن شوید که پاشنه کاملاٌ در کفش است و بند های کفش محکم بسته شده اند

آرتروز زانو

فوق تخصص ارتوپدی:بالا و پایین رفتن از پله، آرتروز زانو را تشدید می کند

فوق تخصص ارتوپدی و مدیرعامل بیمارستان آریا گفت: بالا و پایین رفتن از پله، بیماری آرتروز زانو را تشدید می کند.

احمد لنکرانی در گفت و گو با ایرنا افزود: علاوه بر بالا و پایین رفتن از پله ، استفاده از سرویس های بهداشتی ایرانی نیز زمینه بروز علایم بیماری آرتروز را تشدید می کند.
وی به مبتلایان به آرتروز و نیز افراد مستعد ابتلا به این بیماری توصیه کرد حتما از سرویس های بهداشتی فرنگی استفاده کنند.
وی با بیان اینکه آرتروز زانو نوعی بیماری مفصلی است که در بین زنان شایع تر است، خاطرنشان کرد: ایستادن طولانی، تحرک نداشتن ، مشکلات هورمونی و دوران یائسگی در زنان ، زمینه ابتلا به آرتروز زانو را فراهم می آورد.
این فوق متخصص ارتوپدی اظهار داشت: مبتلایان به آرتروز زانو، هنگام نماز خواندن باید از صندلی و میز استفاده کنند.
لنکرانی افزود: ورزش روزانه - حداقل نیم ساعت پیاده روی- ، استفاده از شیر و لبنیات، دریافت کافی پروتئین و کلسیم و اجتناب از ایستادن های طولانی از بروز آرتروز زانو پیشگیری می کند.
وی یادآور شد: درصورت بی توجهی به علایم بیماری آرتروز زانو مانند درد و تورم، سطح غضروف استخوان ها از بین می رود و فرد ناگزیر به استفاده از درمان های جراحی و تعویض مفصل است.

در یک عمل جراحی ارتوپدی شکستگی استخوان را بعد از جااندازی چگونه بیحرکت میکنند

تثبیت یا فیکس کردن شکستگی به معنی بیحرکت کردن آن بعد ازجااندازی استخوان های شکسته شده است. استفاده از وسایل فلزی برای بیحرکت کردن استخوان بعد از جااندازی، یکی از بزرگترین موفقیت های جراحی ارتوپدی در قرن بیستم است.
تا قبل از قرن گذشته تنها روش بیحرکت کردن استخوان ها استفاده ازگچ گیری یا آتل بود ولی کشف آنتی بیوتیک ها با کم کردن احتمالعفونت موجب شد جراحان بتوانند مستقیما روی استخوان جراحی کرده و آنها را به توسط وسایل فلزی بیحرکت کنند. فلزاتی مانند استیل ضد زنگ و تیتانیم مواد مناسبی برای بیحرکت کردن استخوان هستند. این فلزات قدرت خوبی دارند و با بدن سازگارند و بر اثر مواد داخل بدن دچار خوردگی نمیشوند. استیل استفاده شده در این وسایل معمولا آلیاژ مخصوصی از آهن است که مقادیری کروم، کبالت و مولیبدن دارد. بر خلاف عقیده معمول، جنس این وسایل از پلاتین نیست.

از این فلزات ابزارهای متنوعی به این منظور درست میکنند که متداول ترین آنها عبارتند از وایر یا سیم، پلاک، راد یا میله، پین، نیل یا میخ، پیچ واکسترنال فیکساتور.
به ابزارهای فلزی که جراح ارتوپد در درون بدن کار میگذارد ایمپلنت Implant میگویند. اینکه پزشک معالج از کدامیک از این وسایل برای بیحرکت کردن یا فیکسیشن Fixation شکستگی استفاده کند بسته به محل و شکل شکستگی متفاوت است.

وایر Wire

کاربرد وایر و پین در شکستگی آرنج

وایر سیمی فلزی است که میتوان از آن به تنهایی یا همراه با وسایل دیگر برای بیحرکت کردن استخوان شکسته شده بعد از جااندازی استفاده کرد.

پین Pin

پین یک میله باریک فلزی مانند یک میله بافتنی یا یک سنجاق یا میخ بلند است که به قطرهایی از یک میلیمتر تا 6 میلیمتر وجود دارد. با استفاده از پین میتوان دو استخوان شکسته شده را در کنار یکدیگر نگاه داشت. از این وسایل معمولا برای بیحرکت کردن استخوان های کوچک استفاده میشود. در بیشتر اوقات پین ها بعد از مدتی از بدن خارج میشوند.

کاربرد پین در شکستگی مچ دست

پلاک Plate

پلاک ها یا پلیت ها صفحاتی فلزی با طول چند برابر عرض هستند که بر روی آنها سوراخ هایی برای ورود پیچ وجود دارد. پلاک ها به اشکال گوناگونی وجود دارند. پلاک به توسط پیچ به استخوان متصل میشود. پلاک هایی که بعد از شکستگی استخوان در اندام های فوقانی کارگذاشته میشوند معمولا تا آخر عمر در بدن میمانند و نیازی به خارج کردن ندارند مگر در موارد خاص ولی پلاک هایی که بعد از شکستگی استخوان در اندام های تحتانی گذاشته میشوند معمولا باید بعد از چند سال از بدن خارج شوند.

انواع پلاک کاربرد پیچ و پلاک در ساق پا

میخ یا نیل Nail

کاربرد نیل در شکستگی ساق

میخ داخل استخوانی یا نیل میله هایی هستند که برای بیحرکت کردن شکستگی در استخوان های بلند کاربرد دارند. استخوان های بلند بدن معمولا مانند لوله توخالی هستند و با گذاشتن این میله ها در کانال وسط این استخوان ها میتوان شکستگی های جااندازی شده را بیحرکت کرد. معمولا نیازی به خارج کردن این ایمپلنت ها از بدن چه در اندام فوقانی و یا تحتانی وجود ندارد.

پیچ Screw

پیچ ها متدول ترین ایمپلنت برای بیحرکت کردن استخوان ها بعد از جااندازی هستند. از پیچ میتوان به تنهایی یا همراه با پلیت یا نیل استفاده کرد.

کاربرد پیچ در شکستگی آرنج

شکستگی های تنه استخوان بازو - عوارض

شکستگی های تنه استخوان بازو - عوارض

 

شکستگی استخوان بازو جزو شکستگی های شایع است بطوریکه یک بیستم شکستگی های بدن دراستخوان بازو اتفاق میفتد.مکانیسم شکستگی بازو زمین خوردن با دست کشیده است. علل دیگر این شکستگی ها تصادف اتومبیل و سقوط از ارتفاع است. درمان شکستگی های تنه استخوان بازو ممکن است با استفاده از روش های غیر جراحی انجام شود و در بعضی موارد ممکن است برای درمان نیاز به استفاده از عمل جراحی وجود داشته باشد.

شکستگی تنه استخوان بازو در اغلب موارد بدون مشکل خاصی بهبود میابد. با این حال ممکن است عوارضی بوجود آید که مهمترین آنها عبارتند از

آسیب عصبی

آسیب عصب رادیال Radial nerve در حدود ده درصد شکستگی های تنه استخوان بازو ایجاد میشود. عصب رادیال در نیمه میانی و دورتر از آن به استخوان بازو بسیار نزدیک بوده و به همین خاطر در موقع شکستگی احتمال آسیب آن زیاد است. علامت عمده آسیب عصب رادیال فلج شدن عضلات بالا آورنده یا اکستانسور مچ و انگشتان دست است به بیان دیگر بیمار نمیتواند مچ دست و انگشتان دست خود را بالا بیاورد. آسیب عصب رادیال همچنین میتواند موجب کاهش حس لمس در پوست پشت دست شود.

درمان آسیب و فلج شدن عصب رادیال بعد از شکستگی بازو صبر کردن است. بسیاری از این آسیب ها از نوعنوروپارکسی بوده و بعد از گذشت مدتی خود بخود بهبود میابند. در صورتی که پزشک معالج بعد از گذشت مدت زمان معینی علائمی از بهبودی را مشاهده نکرد اقدام به عمل جراحی میکند. در حین جراحی محل احتمالی آسیب عصب نمایان شده و در صورت پارگی ترمیم میشود.

اگر به هر دلیلی ترمیم عصب امکان پذیر نبود روش دیگر درمان، انتقال تاندون است. در این روش پزشک جراح محل اتصال بعضی از تاندون های اندام فوقانی را تغییر میدهد و بدین وسیله سعی میکند توانایی انجام حرکاتی را که دست امکان انجام آنها را ندارد به آن بازگرداند.

جوش نخوردن شکستگی استخوان

گاهی بعد از گذشت زمان لازم شکستگی جوش نمیخورد.جوش نخوردن شکستگی میتواند هم در درمان غیر جراحی و هم در درمان جراحی اتفاق بیفتد. درمان جوش نخوردن شکستگی استخوان بازو عمل جراحی و پیوند استخوان است. معمولا همراه با پیوند استخوان، محل شکستگی با پلاک فیکس میشود و یا اگر قبلا از پلاک برای درمان شکستگی استفاده شده است ولی محل شکستگی حرکت میکند، پلاک تعویض میشود.

بد جوش خوردن شکستگی استخوان

در درمان غیر جراحی شکستگی تنه استخوان بازو معمولا قطعات شکسته شده بصورت کاملا دقیق در کنار هم جوش نمیخورند ولی این وضعیت معمولا تغییری در ظاهر بازو ایجاد نمیکند. کوتاه شدن حتی چند سانتیمتری بازو هم معمولا مشکلی در عملکرد اندام فوقانی ایجاد نمیکند.

عفونت استخوان

عفونت استخوان بیشتر در شکستگی های باز تنه استخوان بازو دیده میشود. احتمال عفونت در بیمارانی که برای درمان شکستگی جراحی شده اند بیش از بیمارانی است که برای درمان آنها از روش های غیر جراحی استفاده شده است. علائم عفونت معمولا بصورت قرمزی و تورم بازو و بعد از مدتی خروج ترشحات چرکی از محل است.

ممکن است بیمار علائم عمومی مانند تب هم داشته باشد. درمان این عارضه معمولا استفاده از آنتی بیوتیک تزریقی و عمل جراحی است. در حین جراحی بافت های مرده از بازو خارج شده و ممکن است نیاز باشد تا پلاک یا میله داخل استخوانی بیمار خارج شده یا تعویض شود.

شکستگی تنه استخوان بازو - درمان غیر جراحی

شکستگی تنه استخوان بازو - درمان غیر جراحی

 

شکستگی استخوان بازو جزو شکستگی های شایع است بطوریکه یک بیستم شکستگی های بدن دراستخوان بازو اتفاق میفتد.مکانیسم شکستگی بازو زمین خوردن با دست کشیده است. علل دیگر این شکستگی ها تصادف اتومبیل و سقوط از ارتفاع است. درمان شکستگی های تنه استخوان بازو ممکن است با استفاده از روش های غیر جراحی انجام شود و در بعضی موارد ممکن است برای درمان نیاز به استفاده از عمل جراحی وجود داشته باشد.

بسیاری از شکستگی های تنه استخوان بازو بدون انجام عمل جراحی قابل درمان هستند. برای این منطور از گچ گیری خاصی به نام "گچ آویزان" Hanging cast و یا از آتل گچی به نام U- slab و یا از اسپلینت های بازویی استفاده میشود. معمول ترین روش درمان غیر جراحی شکستگی تنه استخوان بازوگچ گیری است.

استفاده از گچ گیری برای درمان شکستگی تنه استخوان بازو

معمولا بازو و ساعد بیمار تا کف دست او با گچ پوشانه میشود در حالیکه مفصل آرنج در حالت 90 درجه خم قرار گرفته و مفصل مچ دست مستقیم و بدون انحراف است. وسط قسمت از گچ که دور ساعد است به توسط یک نوار پارچه ای به گردن بیمار آویزان میشود.

هدف از این گچ این نیست که دور قطعات شکسته شده بازو را بگیرد و در اکثر اوقات هم قسمت بازویی گچ دور قطعه بالایی شکستگی را نمیگیرد. این گچ با مکانیسم وزن خود اعمال اثر میکند یعنی وقتی بیمار ایستاده یا نشسته بوده و بازو در حالت عمودی قرار دارد وزن گچ موجب میشود قطعات شکسته شده از هم دور شوند و برآیند این نیروی کششی و نیروهایی که از طرف عضلات اطراف بازو به محل شکستگی وارد میشوند شکستگی را جااندازی میکند و تا وقتی که فرد ایستاده یا نشسته است (به بیان دیگر تنه در وضعیت عمودی است) این وضعیت جااندازی حفظ میشود.

درست به همین علت است که برای اینکه این روش درمانی موثر واقع شود بیمار باید در یکی دو هفته اول، همیشه در حالت ایستاده یا نشسته باشد. حتی به وی توصیه میشود تا در حالت نیم نشسته بخوابد و هیچگاه گچ را از گردن خود باز نکند. در یکی دو هفته اول معمولا بیمار احساس میکند که با تغییر وضعیت بدن، قطعات شکستگی به هم برخورد کرده و صدا میدهند. این واقعیت دارد ولی بعد از حدود سه هفته قطعات شکسته شده به هم میچسبند و دیگر نسبت به هم حرکت نمیکنند.

در این زمان است که پزشک معالج گچ را خارج کرده و تا 4-3 هفته دیگر یک بریس پلاسنیکی مخصوص را به دور بازو می بندد. با استفاده از این بریس مچ دست و آرنج بیمار آزاد میشوند و وی میتواند آنها را حرکت دهد. کلا بعد از گذشت یک و نیم تا دو ماه از شروع درمان شکستگی به اندازه ای محکم میشود که پزشک این اسپلینت را هم خارج میکند. با این حال بیمار تا چند ماه باید مراقب بازوی خود باشد که ضربه مجددی به آن وارد نشود.

گاهی اوقات برای درمان اولیه بیمار بجای گچ آویزان شونده از یک آتل یا اسپلینت گچی استفاده میشود.

اقدامات بعد از گچ گیری

استفاده از بریس در درمان شکستگی بازو	درمان با آتل گچی

اگر درمان غیر جراحی برای شما در نظر گرفته شده است پزشک معالج در چند هفته اول، هر هفته از بازوی شماعکس برداری میکند چون با اینکه در رادیوگرافی اولیه ممکن است قطعات شکسته شده در وضعیت مناسبی باشند این احتمال وجود دارد که بعد از گذشت چند روز از شروع درمان این قطعات جابجا شوند. مجدداً اگر این جابجایی در حدود قابل قبول باشد درمان غیر جراحی ادامه میابد وگرنه پزشک به بیمار پیشنهاد عمل جراحی میدهد.

احتمال این جابجایی ثانویه معملاً تا سه هفته بعد از شکستگی وجود دارد و بنابراین تا سه هفته بعد از شکستگی، پزشک هر هفته از محل شکستگی عکس برداری میکند. اگر بعد از گذشت این مدت قطعات شکسته شده جابجایی پیدا نکردند دیگر این جابجایی اتفاق نخواهد افتاد.

جوش خوردن شکستگی بازو به چند هفته تا چند ماه زمان نیاز دارد. در این مدت مراقبت های خاصی مورد نیاز است که بیمار باید به دقت به آنها توجه کند. از مهمترین آنها انقباض مکرر عضلات بازو است. بیمار تحت نظر پزشک معالج و یا فیزیوتراپ، باید طبق یک برنامه معین انقباضات عضلات بازو را انجام دهد. این انقباضات به جوش خوردن شکستگی کمک میکند. بعد از زمان معینی باید حرکات شانه و آرنج بیمار شروع شود تا این مفاصل دچار خشکی نشوند. زمان شروع این حرکات و نحوه انجام آنرا پزشک معالج مشخص میکند.

نکاتی در باره جااندازی قطعات شکسته شده

در اینجا ذکر چند نکته ضروری است. در جااندازی بسته معمولاً قطعات شکستگی بطور خیلی دقیق در کنار یکدیگر قرار نمیگیرند و نیازی هم به این کار نیست. ممکن است در رادیوگرافی هایی که بعد از جااندازی از محل شکستگی تهیه میشود متوجه شوید که قطعات سر جای خود نیستند. در این مورد نگران نشده و به ارزیابی پزشک معالج خود تکیه کنید.

شکستگی بازو حتی اگر با مقداری جابجایی جوش بخورد مشکلی برای بیمار بوجود نخواهد آورد. اگر این جابجایی کم باشد بعد از جوش خوردن، شکل ظاهری بازو و عملکرد آن تغییری نمیکند. قبول کردن مقداری جابجایی در استخوان بازو در اکثر موارد بسیار بهتر از عمل جراحی آن است. گرچه ممکن است با عمل جراحی قطعات شکستگی بصورت دقیق در کنار یکدیگر قرار بگیرند ولی عوارض جراحی ممکن است بسیار بیشتر از منفعت ناچیزی باشد که از این کنار هم قرار گرفتن قطعات نصیب بیمار شده است.

البته باید دقت کرد که هر مقدار جابجایی قطعات قابل قبول نیست. مسلماً اگر جابجایی قطعات شکسته شده از مقدار مشخصی بیشتر باشد قابل قبول نبوده و باید عمل جراحی انجام شود ولی تشخیص این مقدار جابجایی به عهده پزشک ارتوپد است. بسیاری از جابجایی ها که بیمار با دیدن عکس رادیولوژی از آن وحشت زده میشود اهمیتی ندارد و بسیاری جابجایی ها هستند که بیمار در عکس رادیولوژی متوجه آن نمیشود میتواند اهمیت فوق العاده داشته و ممکن است لازم باشد بیمار بخاطر رفع آن جابجایی عمل شود.

درمان شکستگی

 اصول درمان شکستگی ها

اصول اساسی در درمان شکستگی ها عبارتنداز:

*جاانداختن که البته همیشه لازم نیست

*بی حرکت کردن که البته همیشسه لازم نیست

*فیزیوتراپی که تقریبا همیشه لازم است

جاانداختن یا جااندازی (Reduction)

جااندازی (Reduction) در مواردی مطرح است که جابجایی وجود داشته باشد. تکنیک های جااندازی شامل موارد زیر است:

*جااندازی به روش بسته (مانیپولاسیون بسته)

*جااندازی با کشش مکانیکی (همراه با مانیپولاسیون یا بدون آن)

*جااندازی با عمل جراحی

بی حرکت کردن (Fixation)

برخی از شکستگی ها ممکن است نیاز به بی حرکتی مطلق داشته باشند ولی برخی دیگر نیاز به بی حرکتی نسبی دارند. نکته ای که در اینجا باید ذکر کرد این است که اگر در یک شکستگی به جااندازی نیاز باشد، بی حرکت کردن نیز ضرورت دارد.

دلایل بی حرکت کردن در شکستگی ها عبارتنداز:

*جهت جلوگیری از جابجایی در محل شکستگی و ممانعت از حرکاتی که از جوش خوردگی استخوان ها جلوگیری می کنند

*جهت کاهش درد بیمار

برخی از شکستگی ها که بی حرکتی مطلق درمورد آنها ضرورت دارد شامل:

*شکستگی گردن فمور (استخوان ران)

*شکستگی تنه اولنا (ساق دست پایینی)

*شکستگی اسکافویید (استخوان ناوی)

مواردی از شکستگی ها که معمولا نیاز به بی حرکتی مطلق نداشته و جوش می خورند شامل:

*شکستگی دنده ها

*شکستگی ترقوه (کلاویکولا)

*شکستگی اسکاپولا (استخوان کتف)

روش ها و وسایل لازم جهت بی حرکت کردن

*گچ، آتل یا بریس

*کشش ممتد (کشش مداوم)

*اکسترنال فیکساتور (ثابت کننده خارجی)

*اینترنال فیکساتور (ثابت کننده داخلی)

انواع کشش در شکل زیر:

برخی از فیکساتورهای داخلی و خارجی در تصویر زیر:

روش های اینترنال فیکساسیون (ثابت کردن داخلی)

این روش ها که ازطریق جراحی صورت می گیرند ممکن است درارتباط با موارد زیر باشند:

*پیچ و پلاک (Plate & Screw)

*پین (Pin)

*ترکیب میخ و پلاک (Combined nail & plate)

*پیچ و پلاک فشاری (Compression screw-plate)

*میله داخل مجرای مغز استخوان (Intramedullary nail or rod) یا میله کونچر (Kuntscher's nail)

*سیم (Wire)

*ترکیب پین و سیم

*پیچ های ترانس فیکسیون (Transfixion screws)

*گرفت استخوانی همراه با پیچ

فیزیوتراپی (Physiotherapy)

انجام فیزیوتراپی به عنوان یک اصل مهم در شکستگی ها مطرح بوده که جهت بهبود نتایج درمانی لازم است.

اهداف فیزیوتراپی

مهمترین اهداف فیزیوتراپی در شکستگی ها شامل موارد زیر است:

*حفظ عملکرد عضو

*برگرداندن عملکرد عضو در مواردی که دچار اختلال شده است

*کاهش درد و تورم

*کاهش زمان بستری شدن

*برگشت بیمار به فعالیت های روزمره در اولین فرصت ممکن

ژنو والگوم و ژنو واروم

تغییر شکل مفصل زانو به چهار حالت دیده می شود که عبارتنداز:

-والگوس(valgus):زاویه دارشدن زانو به خارج (تمایل تیبیا به سمت خارج و مفصل زانو به سمت داخل)

-واروس(varus):زاویه دارشدن زانو به داخل (تمایل تیبیا به سمت داخل و مفصل زانو به طرف خارج)

-رکورواتوم(recurvatum):زاویه دارشدن زانو به سمت عقب که به این حالت هیپراکستنش(Hyperextension) نیز گفته می شود.این حالت در خانم ها و کسانی که دچار شلی لیگامانی هستند شایع تر است.

-آنتی ورژن(anteversion):زاویه دار شدن به طرف جلو.

اصطلاح والگوس به استخوانی که نسبت به مفصل در دیستال(قسمت پایین) قرار دارد مربوط می شود که در مفصل زانو این استخوان تیبیا(درشت نی) است.والگوس اصطلاحی است که به سمت خارج اشاره دارد.در حالت طبیعی و نرمال تیبیا در مقایسه با فمور(ران) مقدار کمی زاویه والگوس دارد(حدود 7 درجه).بنابراین در حالت ایستاده, استخوان تیبیا تقریبا در امتداد استخوان ران قرار می گیرد که در این وضعیت درحالیکه قوزک ها به هم چسبیده اند فاصله ای بین زانوها وجود ندارد.این زاویه(زاویه والگوس) درخانم ها نسبت به آقایان کمی بیشتر است

دو تغییر شکل یا دفورمیتی شایع در مفصل زانو,والگوس یا واروس بیش ازحد است

پای ضربدری(Genu Valgum or Knock Knees):

ادامه نوشته

علل موثر در جوش خوردگی استخوان ها

چه عواملی در جوش خوردن استخوان موثر هستند؟

جوش خوردن طبیعی استخوان طی سه مرحله صورت می گیرد که شامل موارد زیر است:

*مرحله التهابی (Inflammatory stage)

*مرحله ترمیمی (Reparative stage)

*مرحله شکل گیری مجدد (Remodeling stage)

مراحل جوش خوردن شکستگی در شکل زیر:

عواملی که در فرآیند جوش خوردن شکستگی موثر هستند یا باعث ایجاد اختلال در آن می گردند عبارتنداز:

*سن فرد. هرچه سن شخص کمتر باشد، جوش خوردن سریع تر صورت می گیرد

*میزان بی حرکتی قطعات. هرچه ناحیه شکسته ثبات بیشتری داشته باشد، سرعت جوش خوردن افزایش می یابد

*میزان خونرسانی. هرچه اختلال عروقی بیشتر باشد، جوش خوردن استخوان بیشتر به تاخیر می افتد

*استخوان های اسفنجی به علت وضعیت عروقی مناسب و سطح تماس بیشتر نسبت به استخوان های متراکم، راحت تر و سریع تر جوش می خورند

*عفونت باعث تاخیر جوش خوردن می گردد

*اگر شکستگی درنتیجه وجود تومور ایجاد گردد (شکستگی پاتولوژیک)، جوش خوردن استخوان به تاخیر افتاده یا اصلا جوش نمی خورد

*پرتودرمانی (رادیوتراپی) عاملی است در جهت تاخیر جوش خوردگی

*در شکستگی های داخل مفصلی به علت وجود مایع سینوویال که باعث لیز کردن هماتوم می گردد، اختلال در جوش خوردگی ایجاد می شود

*ضربه ای که باعث جابجایی زیاد قطعات استخوان ها گردد عامل تاخیر جوش خوردگی است

*حرکات چرخشی (Rotatory) و برشی (Shearing) باعث اختلال در جوش خوردن استخوان می گردند

*قرارگیری بافت نرم در میان قطعات شکسته باعث تاخیر یا عدم جوش خوردگی می گردد

*برخی از بیماریها همانند آنمی (کم خونی)، دیابت و راشیتیسم ممکن است سبب تاخیر در جوش خوردگی گردند

*تجویز کورتیکواستروییدها و داروهای ضد انعقادی عاملی در جهت تاخیر جوش خوردگی هستند

*ویتامین های آ و دی برای جوش خوردن استخوان لازمند ولی زیادی آنها باعث تاخیر در جوش خوردگی می گردند

*هورمون های انسولین، رشد، کلسیتونین، تیروکسین و پاراتیرویید ممکن است در جوش خوردن استخوان موثر باشند

*پروتئین های شکل دهنده استخوان (Bone morphogenetic proteins or BMPs) که گروهی از فاکتورهای رشد هستند در جوش خوردن استخوان نقش دارند

*تغذیه مناسب می تواند سبب جوش خوردگی استخوان گردد (مثلا استفاده از پروتئین های گیاهی، مواد غذایی دارای کلسیم و ویتامین های لازم همانند ویتامین های سی، کا و روی و پرهیزاز موادی چون گوشت قرمز، کافئین، شکلات، مشروبات الکلی، شیر پرچرب و شکر)

*مصرف دخانیات ممکن است باعث تاخیر در جوش خوردن گردد

دررفتگی مادرزادی ران (Congenital dislocation of the hip or CDH)

دررفتگی مادرزادی ران (Congenital dislocation of the hip or CDH)

دررفتگی مادرزادی مفصل لگن (CDH)

دررفتگی رشدی مفصل ران (Developmental dislocation of the hip or DDH)

اختلال تکاملی رشدی مفصل ران (Developmental dysplasia of the hip or DDH) یا دیسپلازی رشدی مفصل ران

در رفتگی مادرزادی لگن در ناحیه مفصل ران که نام کامل آن Developmental dysplasia of the hip or DDH است، جزو بیماریهای مادرزادی است و در آن سر استخوان ران به درستی در داخل حفره استابولوم لگن قرار نگرفته است.

شدت در رفتگی مادرزادی لگن در ناحیه مفصل ران در افراد مختلف متفاوت است. در اکثر این افراد حفره استابولوم در دوران جنینی به درستی تشکیل نشده و شکل و یا عمق کافی را نداشته و نمیتواند سر استخوان ران را در خود نگه داری کند. در بعضی از افراد سر استخوان ران در بدو تولد کاملا خارج از حفره استابولوم است که به آن دررفتگی مادرزادی سر ران استخوان هم میگویند. در بعضی دیگر سر ران در حفره استابولوم هست ولی ناپایدار بوده و به آسانی از آن خارج و به آن داخل میشود. در بعضی از افراد هم لقی و ناپایداری مفصل ران با رشد بچه بیشتر میشود.

تمام نوزادان بلافاصله بعد از تولد باید توسط پزشک از لحاظ وجود این بیماری معاینه شوند و در صورت لزوم از روش های تصویر برداری مثل سونوگرافی یا رادیوگرافی برای بررسی بیشتر استفاده میشود.

علل دررفتگی مادرزادی لگن

ادامه نوشته

استخوان ساق دست پایینی یا اولنا

استخوان ساق دست پایینی یا اولنا (به عربی استخوان زند اسفل یا استخوان زند زیرین)

اولنا یکی از استخوان های دراز ساق دست (به عربی زند یا ساعد) است که در وضعیت آناتومیکی (یعنی به هنگام رو به جلو بودن کف دست) در طرف داخل قرار می گیرد. استخوان دیگر ساق دست که در طرف خارج واقع می شود، رادیوس (استخوان ساق دست بالایی یا زند اعلی یا زند زبرین) نامیده می شود.

استخوان های رادیوس و اولنا در تصویر زیر:

مشخصات استخوان اولنا

*اولنا از دو انتهای فوقانی و تحتانی و یک تنه تشکیل می گردد.

*انتهای فوقانی اولنا شامل اوله کرانون (زایده آرنجی)، زایده کورونویید (زایده منقاری) و شکاف رادیال (بریدگی رادیال) است.

*زایده آرنجی (اوله کرانون) و زایده منقاری (زایده کورونویید)، شکاف تروکله آر (شکاف قرقره ای) را به وجود می آورند که این شکاف با تروکله آ یا قرقره استخوان بازو (هومروس) مفصل می گردد (مفصل هومرواولنار). شکاف رادیال استخوان اولنا ازطریق رباط حلقوی با سر استخوان رادیوس مفصل می شود (مفصل رادیواولنار فوقانی).

*تنه اولنا دارای سه سطح و سه کنار است

*انتهای تحتانی اولنا شامل سری کوچک و زایده نیزه ای (استیلویید) است. سر کوچک اولنا با شکاف اولنای استخوان رادیوس مفصل شده که به آن مفصل رادیواولنار تحتانی می گویند.

*استخوان های ساق دست یا ساعد (رادیوس و اولنا) در سه ناحیه به یکدیگر متصل می شوند که شامل مفاصل رادیواولنار فوقانی، رادیواولنار میانی و رادیواولنار تحتانی است.

مفصل رادیواولنار میانی مفصلی است بین تنه اولنا و رادیوس توسط یک غشاء بین استخوانی (غشاء لیفی یا فیبروز بین استخوانی) که یک مفصل لیفی (فیبروز) محسوب می شود (همانند آنچه که بین تیبیا و فیبولا نیز وجود دارد). غشاء بین استخوانی به کنار بین استخوانی استخوان های رادیوس و اولنا متصل می گردد.

*مفاصل رادیواولنار فوقانی و تحتانی، مفاصل سینوویال از نوع محوری (Pivot joint) هستند.

*پرونیشن ساق دست (چرخش کف دست به پشت در شرایط آناتومیکی) و سوپینیشن ساق دست (چرخش کف دست به جلو در وضعیت آناتومیکی) ازطریق مفاصل رادیواولنار فوقانی، رادیواولنار تحتانی و هومرورادیال صورت می گیرد.

مفاصل مجموعه آرنج از نمای جلویی در تصویر زیر:

درد كف و پاشنه پا

 

شایعترین علت ایجاد كننده ی درد كف پا التهاب نوعی بافت همبند است كه در این ناحیه قرار گرفته است.

كف پای درناك مشكل شایعی است. درد در استخوان كنار انگشت شست ، پینه ها و میخچه ها ،‌ درد انگشتان پا ، التهاب مفاصل و آرتروز از علل شایع درد پا هستند. درد پشت پاشنه معمولا به علت التهاب تاندون آشیل و یا بورسیت (التهاب كیسه ای كه حاوی كمی مایع است و بین تاندون و استخوان قرار می گیرد) ایجاد می شود.

شایعترین علت ایجاد كننده ی درد كف پا التهاب نوعی بافت همبند است كه در این ناحیه قرار گرفته است و در اصطلاح آناتومی به آن فاشیا گفته می شود.

مكانیسم آسیب دیدگی چگونه است؟
- وارد شدن مكرر نیروی كششی و فشاری به قوس كف پا.

-اختلال آناتومی كف پا كه نیروی زیادی را به این ناحیه وارد كند مانند كف پای صاف.

- وجود دوره هایی از آسیب دیدگی و بهبود این ناحیه.

- سپس در اثر آسیب واسطه های شیمیایی التهابی آزاد می شوند كه درد ایجاد می كنند.

- در برخی موارد كف پای صاف ممكن است در مواردی در این ناحیه به صورت خودبخود دچار پارگی شود.

- در اثر التهاب بافت آسیب دیده به صورت بافت همبند (اسكار) ترمیم می شود و آهكی شدن بافتی (كلسیفیكاسیون) ایجاد می شود كه دردناك خواهد بود.

عوامل خطر:
سن بالای 40 سال

اضافه وزن

بی تحرك بودن فرد

كاهش حركات رو به بالای مچ پا (دورسی فلكشن)

راه رفتن مكرر روی سطوح سخت

پوشیدن كفش تخت

شواهد كافی مبنی بر ارتباط شغل با التهاب بافت همبند كف پا (فاشئیت پلنتار) وجود ندارد و نمی توان آن را یك آسیب شغلی دانست.

علائم:
درد ممكن است در یك محل مشخص احساس نشود. ممكن است درد در زیر پاشنه ، پشت پا یا در مچ پا احساس گردد. اما اگر درد به قسمت جلوی پا ، پنجه ها و یا به ساق پا انتشار پیدا كند ممكن است آسیب نخاع كمری مطرح باشد. درد در اوایل صبح و با گذاشتن پا روی زمین بدتر می شده و پس از یك دوره استراحت بهتر می شود اما معمولا در طول روز و با حركت بیشتر پاها درد بهتر می شود. ماهیت درد حالت كششی و از هم گسیختگی دارد.
در معاینه خم كردن مچ پا به بالا (حركت دورسی فلكشن) به علت ایجاد كشش در بافت همبند كف پا (فاشیا) موجب ایجاد درد می شود. معمولا تورم وجود ندارد یا كم است.

تشخیصهای افتراقی:
اگرچه شایعترین علت درد پاشنه التهاب بافت همبندی كف پا (فاشیای پلنتار) است اما عوامل دیگری نیز می توانند عامل این مشكل باشند و به خصوص اگر مشكل بیمار به درمان جواب ندهد باید مد نظر قرار گیرند.

سندرم پاشنه ی كبود:
این مشكل در افراد مسن چاق یا افراد جوانتری كه ورزشكار هستند و روی سطوح سخت ورزش می كنند ممكن است روی دهد. درد معمولا عقبتر و در ناحیه خلفی تری است و زیر بالشتك چربی استخوان پاشنه احساس می شود. كفی های مخصوص ممكن است تجویز شوند و یا درمانهای دیگری صورت گیرند.

بورسیت زیر پاشنه:
بورسیت یا التهاب كیسه ای كه حاوی كمی مایع است و بین تاندون و استخوان قرار می گیرد.
ممكن است در ناحیه زیر استخوان پاشنه ایجاد شود كه بیشتر در افراد مسنی كه كفش جدیدی را پوشیده اند روی می دهد. ممكن است یك تورم حساس به لمس در زیر پاشنه ایجاد شود كه درد با خم كردن پنجه و حركت مچ پا تغییری نمی كند. درمان با بیرون كشیدن مایع ملتهب و یا تزریق دارویی ممكن است موثر باشد.

سندرم تونل تارس:
یكی از عصبهای پا از زیر عناصری عبور می كند كه برخی اوقات ممكن است تحت فشار عناصر اطراف خود قرار گیرد. در این صورت درد ، بی حسی و احساس سوزش در قسمت داخلی پا ، مچ یا حتی ساق پا روی می دهد. این علائم در یك محل خاص احساس نمی شود و شبها بدتر می شود. این مشكل ممكن است با دیابت ، كم كاری تیروئید ، التهاب مفاصل و اختلالات آناتومیك پا مانند كف پای صاف مرتبط باشد. تزریق استروئید در كنار درمان عامل زمینه ای می تواند كمكم كننده باشد.

علل دیگر:
در موارد نادری ممكن است درد پاشنه علت مهمتری داشته باشد به خصوص اگر درد علیرغم درمان 6-3 ماه طول بكشد.

نقرس در موارد نادری ممكن است با علائمی شبیه به التهاب بافت همبند كف پا بروز كند.

در موارد نادری مشكلات دیگری مثل فیبروساركوما ، متاستاز ، جسم خارجی ، اوستئومیلیت ، توبركلوزیس نیز می توانند علت این مشكل باشند.

تشخیص :
تشخیص معمولا بالینی و از طریق معاینه است اما ممكن است در مواردی نیاز به انجام رادیوگرافی ،‌آزمایش خون و یا آزمایشات هدایت عصبی باشد. اگر پس از سه ماه درمان مشكل برطرف نشود در مواردی سونوگرافی ویا ام.آر.آی ممكن است درخواست شوند.

درمان:
درمان به شدت علائم بستگی دارد.

در موارد خفیف :
آموزش به منظور كاهش فشاری كه بر پاها وارد می شوند ، كاهش وزن و عدم فعالیت بر روی سطوح سخت ، كفی كفش طبی و مناسب ، تمرینات كششی غیر فعال ، استفاده از سرما و گرما ، ماساژ مالشی كف پا ، و داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی توصیه می شوند.

در موارد درد با شدت متوسط :
در این موارد ممكن است فرد به سطوح تخصصی تر ارجاع داده شود. علاوه بر درمانهای فوق ، ‌فیزیوتراپی ، تزریق داروهای بی حس كننده و ضد التهاب ،‌ آتل شبانه از جنس سخت و آتل غیر ثابت هنگام راه رفتن.

در موارد شدید و یا مواردی كه به درمان پاسخ نمی دهند:
ارجاع به سطوح فوق تخصصی و ارزیابی مجدد برای بررسی عامل ایجاد كننده و در مواردی جراحی توصیه می شود.

ورزش‌هایی برای درد كف پا و پاشنه

---

کف پا و پاشنه ی دردناک مشکل شایعی است و بر اساس شدت آن، درمان های مختلفی صورت می گیرد.

---

در برخی موارد، کف پای صاف علت این مشکل است.

در ورزشکاران حرفه ای نیز ممکن است قوس بیش از حد کف پا موجب احساس درد تیر کشنده و ناگهانی در کف پا شود.

مشکل این افراد معمولا مزمن است و درمان های طولانی را طی کرده اند.

کفی های طبی مناسب باید در کف کفش ها قرار گیرند. این کفی ها باید نرم و قوس دار باشند و در ناحیه پاشنه، بالشتک نرمی داشته باشند.

درصد زیادی از این بیماران، تاندون آشیل پای کوتاه و محکم دارند.

درد پاشنه ممکن است در نتیجه ی آسیب کششی و در اثر التهاب بافت های کف پا و پاشنه ایجاد شود.

در برخی افراد که کف پای نسبتا صافی دارند و قوس بزرگ کف پا کاهش یافته است، هدف از درمان تسکین درد و بازگرداندن قوس طبیعی کف پا است.

در بسیاری از بیماران تمرینات توانبخشی و کفی ها و کفش های طبی تسکین دهنده هستند. این کفی ها و کفش ها از واردشدن فشار، ضربه و شوک به کف پا جلوگیری می کنند و از قوس طبیعی کف پا محافظت می کنند.

این کفی ها دارای بالشتک نرمی در ناحیه پاشنه هستند و باید در داخل کفش ، چکمه و هر آنچه که با آن راه می روید، مانند دمپایی روفرشی قرار گیرند.

اگر فقط یک پاشنه ی شما مشکل دارد نیز باید از هر دو کفی برای هر دو پاشنه استفاده کنید و مراقب باشید که با پای برهنه راه نروید.

برای تسکین درد و برطرف شدن مشکل شما تمرینالت کششی هم برای تاندون آشیل و هم برای فاشیای کف پا (بافت همبندی که در کف پا قرار دارد) اهمیت دارد.

تمرینات ورزشی زیر را حداقل دو بار در روز انجام دهید تا درد با سرعت بیشتری کاهش پیدا کند.

1- نرمش کششی تاندون آشیل و فاشیای کف پا :

اولین کاری که در آغاز صبح انجام می دهید، می تواند این تمرین باشد. مطابق شکل یک باند کشی یا یک حوله را دور قسمت برجسته ی کف پا که کمی پایین تر از انگشتان است قرار دهید،‌ زانو را مستقیم نگه دارید و پنجه پا را به سمت صورت بکشید و این حالت را به مدت 30 ثانیه حفظ کنید. این تمرین را سه مرتبه برای هر پا تکرار کنید.

2- شنا روی دیوار برای کشش تاندون آشیل:

تاندون آشیل یک بافت فیبری است که از انتهای عضلات پشت ران و ساق منشا می گیرد و به استخوان پاشنه متصل می شود. بنابرین این تمرین را ابتدا با زانوی مستقیم و سپس با زانوی خمیده انجام دهید تا هر دو قسمت تاندون آشیل تحت کشش قرار گیرند. این تمرین را دو بار در روز انجام دهید.

در حالت اول روبروی دیوار بایستید و کف دست ها را در مقابل شانه، روی دیوار قرار داده و پاها را مطابق شکل و یکی را در جلوی دیگری قرار دهید. پای جلویی باید حدود 30 سانتیمتر از دیوار فاصله داشته باشد.

زانوی جلو را فقط کمی خم کنید، زانوی عقب را مستقیم نگه دارید و با کف دست ها به دیوار تکیه کنید تا در ساق پای عقب کشش احساس کنید. چند ثانیه صبر کنید و بعد رها کنید. این تمرین را 10 مرتبه تکرار کنید.

حالت دوم مشابه قبلی است، اما در اینجا باید کمی پای عقبی را جلوتر بیاورید تا زانوی عقب کمی خم شود. تمریت را 10 مرتبه تکرار کنید.

3- کشش تاندون آشیل و فاشیای کف پا با پله :

در ابتدا برای حمایت کافی، نرده پله ها را بگیرید. با پنجه ی پا روی پله ی اول بایستید و پاها را کمی از هم باز نگه دارید. مطابق شکل طوری بایستید که پاشنه ها بیرون قرار بگیرند. زانوها را مستقیم نگه دارید و کمی پاشنه ها را پایین بیاورید تا کششی در ساق پا حس کنید. این حالت را به مدت 10 تا 20 ثانیه حفظ کنید و سپس پاشنه ها را بالا و به حالت اول بیاورید. تمرین را حداقل دو بار در روز و هر بار 6 مرتبه انجام دهید.

4- کشش فعال فاشیای کف پا:

برای این تمرین بایستید و تکیه گاه مناسبی مانند پشت یک صندلی را با دست نگه دارید و یا اینکه بنشینید. در این حرکت شما می توانید قوس کف پا را بر روی یک شئ غلتان مانند وردنه ، بطری یا قوطی های نوشیدنی که مقاومت کافی داشته باشند، یا بر روی توپ تنیس قرار دهید. پا و مچ پا را در جهت های مختلف روی شئ غلتان حرکت دهید.

این حرکت را چند دقیقه انجام دهید و زمانی که احساس ناراحتی در کف پا داشتید، آن را متوقف کنید. این تمرین را حداقل دو بار در روز تکرار کنید. در صورتی که حرکت را روی جسم غلتان سرد، مانند قوطی نوشیدنی که در یخچال بوده انجام دهید، احساس ناراحتی کف پا کمتر خواهد شد.

ماساژ کف پا

ماساژ کف پا یکی از انواع ماساژ است. ماساژ یکی از سریع ‌ترین و راحت‌ترین راه‌ها برای رهایی از درد است. افراد در زمان‌های مختلف دست به این کار می‌زنند.

اگر دقت کرده باشید، گاهی وقت‌ها که در بخشی از بدن احساس درد و ناراحتی می‌کنیم، ناخودآگاه آن نقطه را ماساژ می‌دهیم، مثلا زمانی که سردرد داریم، شروع به ماساژ شقیقه و پیشانی خود می‌کنیم.

ماساژ، واکنشی طبیعی و غریزی به وجود درد یا عارضه‌ در بدن است که گهگاه به آن رو می‌آوریم.

تقسیم وزن بر روی چهار طرف پا

با توجه به طریقه ایستادن و تصحیح قرار گرفتن پاها بر روی زمین می‌توان مشکلات پا و زانو را که به بدن منتقل می‌شود رفع نمود؛ به عنوان مثال چهار دست‌وپا راه رفتن باعث ایجاد مشکل در زانوها و کمردرد می‌شود.

یکی از راه های قرار دادن پاها، ‌تصور پا بصورت چهار مرکز است:

انگشتان بزرگ، انگشتان کوچک، داخل و خارج پاشنه‌ها.

تقسیم وزن روی پا، اولین قدم برای رفتن به سوی سلامتی است. برای صحیح ایستادن دقت کنید که انگشتان، ساق پا و زانوهایتان همگی در یک خط باشند.

هر حرکتی که باعث کشش در کف پا و قوس پا می‌شود، باعث بالا رفتن انعطاف و از بین بردن استرس ها می‌گردد.

ورزش برای درد كف پا و پاشنه

 

كف پا و پاشنه ی دردناك مشكل شایعی است و بر اساس شدت آن درمانهای مختلفی صورت می گیرد.

در برخی موارد كف پای صاف علت این مشكل است. در ورزشكاران حرفه ای نیز ممكن است قوس بیش از حد كف پا موجب احساس درد تیر كشنده و ناگهانی در كف پا شود. مشكل این افراد معمولا مزمن است و درمانهای طولانی را طی كرده اند.

كفی های طبی مناسب باید در كف كفشها قرار گیرند. این كفی ها باید نرم و قوس دار باشند و در ناحیه پاشنه بالشتك نرمی داشته باشند. باید به بیمار توضیحاتی در باره مشكلش داده شود و ورزشهای مناسب در برگه ای با شكل توضیح داده شود.

ورزشها باید برای فاشیای كف پا (بافت همبندی كه در كف پا قرار گرفته) و تاندون آشیل طراحی شده باشند. درصد زیادی از بیماران تاندون آشیل كوتاه و محكم دارند.

درد پاشنه ممكن است در نتیجه ی آسیب كششی و در اثر التهاب بافتهای كف پا و پاشنه ایجاد شود.

در برخی از افراد كه كف پای نسبتا صافی دارند و قوس بزرگ كف پا كاهش یافته است هدف از درمان تسكین درد و باز گرداندن قوس طبیعی كف پاست.

در بسیاری از بیماران تمرینات توانبخشی و كفی ها و كفشهای طبی تسكین دهنده هستند. این كفی ها و كفشها از وارد شدن فشار ، ضربه و شوك به كف پا جلوگیری می كنند و از قوس طبیعی كف پا محافظت می كنند. این كفی ها دارای بالشتك نرمی در ناحیه پاشنه هستند و باید در داخل كفش ، چكمه و هر آنچه كه با آن راه می روید مانند دمپایی روفرشی قرار گیرند. اگر فقط یك پاشنه ی شما مشكل دارد نیز باید از هر دو كفی برای هر دو پاشنه استفاده كنید و مراقب باشید كه با پای برهنه پیاده روی نكنید.

برای تسكین درد و برطرف شدن مشكل شما تمرینالت كششی هم برای تاندون آشیل و هم برای فاشیای كف پا (بافت همبندی كه در كف پا قرار دارد) اهمیت دارد.

تمرینات ورزشی زیر را حداقل دوبار در روز انجام دهید تا فرایند ترمیم و بهبودی شما تسریع شده و درد با سرعت بیشتری كاهش پیدا كند.

1. نرمش كششی تاندون آشیل و فاشیای كف پا :
اولین كاری كه در آغاز صبح انجام می دهید می تواند این تمرین باشد. مطابق شكل یك باند الاستیك یا یك حوله را دور قسمت برجسته ی پا كه كمی پایینتر از انگشتان است قرار دهید،‌ زانو را مستقیم نگه دارید و پنجه پا را به سمت صورت بكشید و این حالت را به مدت 30 ثانیه حفظ كنید. این تمرین را سه مرتبه برای هر پا تكرار كنید.

2. شنا روی دیوار برای كشش تاندون آشیل:
تاندون آشیل یك بافت فیبری است كه از انتهای عضلات پشت ران و ساق منشا می گیرد و به استخوان پاشنه متصل می شود. بنابرین این تمرین را ابتدا با زانوی مستقیم و سپس با زانوی خمیده انجام دهید تا هر دو قسمت تاندون آشیل تحت كشش قرار گیرند. این تمرین را دوبار در روز انجام دهید.
در حالت اول روبروی دیوار بایستید و كف دستها را در مقابل شانه روی دیوار قرار داده و پاها را مطابق شكل و یكی را در جلوی دیگری قرار دهید. پای جلویی باید حدود 30 سانتیمتر از دیوار فاصله داشته باشد. زانوی جلو را فقط كمی خم كنید ، زانوی عقب را مستقیم نگه دارید و با كف دستها به دیوار تكیه كنید تا در ساق پای عقب كشش احساس كنید. چند ثانیه صبر كنید و بعد رها كنید. این تمرین را 10 مرتبه تكرار كنید.

حالت دوم مشابه قبلی است اما در اینجا باید كمی پای عقبی را جلوتر بیاورید تا زانوی عقب كمی خم شود. تمریت را 10 مرتبه تكرار كنید.

3- كشش تاندون آشیل و فاشیای كف پا با پله :
در ابتدا برای حمایت كافی ، نرده پله ها را بگیرید ، با پنجه ی پا روی پله ی اول بایستید و پاها را كمی از هم باز نگه دارید. مطابق شكل طوری بایستید كه پاشنه ها بیرون قرار بگیرند. زانوها را مستقیم نگه دارید و كمی پاشنه ها را پایین بیاورید تا كششی در ساق پا حس كنید. این حالت را به مدت 10 تا 20 ثانیه حفظ كنید و سپس پاشنه ها را بالا و به حالت اول بیاورید. تمرین را حداقل دو بار در روز و هر بار 6 مرتبه انجام دهید.

4- 4- كشش فعال فاشیای كف پا :
برای این تمرین بایستید و تكیه گاه مناسبی مانند پشت یك صندلی را با دست نگه دارید و یا اینكه بنشینید. در این حركت شما می توانید قوس كف پا را بر روی یك شئ غلطان مانند وردنه ، بطری یا قوطی های نوشیدنی كه مقاومت كافی داشته باشند ، یا بر روی توپ تنیس قرار دهید. پا و مچ پا را در جهتهای مختلف روی شئ غلطان حركت دهید.

این حركت را چند دقیقه انجام دهید و زمانی كه احساس ناراحتی در كف پا داشتید آنرا متوقف كنید. این تمرین را حداقل دوبار در روز تكرار كنید. در صورتی كه حركت را روی جسم غلطان سرد مانند قوطی نوشیدنی كه در یخچال بوده انجام دهید احساس ناراحتی كف پا كمتر خواهد شد.

علت درد زیر پاشنه (کالکانئوس)

 

درد پاشنه به علل متفاوتی ایجاد میشود ولی شایعترین علت آن فاسئیت پلانتار Plantar fasciitis است. فاسئیت پلانتار بیماری بسیار شایعی است بطوریکه حدس زده میشود حدود ده درصد از افراد به نوعی در طول زندگی خود درگیر این بیماری میشوند. این بیماری بر اثر التهاب فاشیای پلانتار بوجود میاید ولی فاشیای پلانتار چیست و کجاست.

آناتومی

فاشیای پلانتار Plantar fascia یک لیگامان بلند و نازک است که درست زیر پوست کف پای شما قرار گرفته است. این لیگامان از پاشنه پا به زیر پنجه پا کشیده شده و موجب قوس کف پا میشود.
یک سر این رباط به سطح زیرین استخوان پاشنه یا کالکانه Calcaneous در محلی که به آن توبرکل پاشنه Calcaneal tubercle میگویند متصل شده و سر دیگر آن پهن شده و به بند پرگزیمال (بند پرگزیمال اولین بند انگشت است که به کف پا متصل میشود) تمامی انگشتان پا متصل میشود.

تصویر زیر:

علت درد پاشنه پا

بر اثر فشار بیش از حد به فاشیای پلانتار محل اتصال آن به استخوان پاشنه دچار کشیدگی و پارگی های میکروسکوپی میشود. پاسخ بدن به این اتفاق، التهاب و درد است. دردی که در محل اتصال این لیگامان به پاشنه احساس میشود.

چه عواملی زمینه این بیماری را مساعد میکنند

مهمترین عواملی که موجب فراهم شدن زمینه مساعد برای بروز این بیماری میشوند عبارتند از

• سفت بودن عضلات پشت ساق پا یا سفت بودن تاندون آشیل که موجب میشوند فرد نتواند به راحتی پشت پایش را به بالا ببرد.

• چرخش کف پا به خارج یا پرونیشن Pronation و در نتیجه افزایش فشار به فاشیا

• چاقی

• قوس کف پای زیاد یا کم (صافی کف پا)

• ضربات مکرر به کف پا مانند فعالیت های ورزشی که در آن پاشنه پا بطور مکرر به زمین کوبیده میشود.

• فعالیت بدنی جدید یا افزایش شدت فعالیت بدنی که در قبل هم داشته ایم

• راه رفتن روی زمین سخت یا ناهموار

• کفش نامناسب

• افزایش سن و تغییر یافتن جنس بافت فاشیای پلانتار

خار پاشنه چیس

تفکر بسیار شایعی در بین مردم و حتی پزشکان رواج دارد که درد پاشنه به علت خار پاشنه است. گرچه خیلی از افرادی که فاسئیت پلانتار دارند برجستگی کوچک استخوانی در زیر استخوان پاشنه دارند که به آن خار پاشنه میگویند، توجه به این نکته مهم است که علت درد، خار پاشنه نیست. وجود یک برجستگی استخوانی در زیر استخوان پاشنه علت درد آن ناحیه نیست همانطور که با خارج کردن این برجستگی استخوانی درد از بین نمیرود. از هر ده نفر یک نفر خار پاشنه دارد ولی همه آنها درد ندارند.

شکل زیر:

خصوصیات درد پاشنه چیست

درد در زیر پاشنه مهمترین علامت این بیماری است. درد در صبح وقتی از رختخواب بلند میشویم در چند قدم اول بیشتر است. یا بعد از مدتی نشستن و یا رانندگی وقتی بلند شده و شروع به راه رفتن میکنیم در چند قدم اول درد شدید است ولی بعد از چند دقیقه یا کمتر، شدت درد کم شده یا از بین میرود. گاهی درد در حین راه رفتن و دویدن ایجاد میشود ولی در اکثر اوقات شدت درد بعد از راه رفتن است.

تشخیص

تشخیص این بیماری با صحبت پزشک با بیمار و معاینه است و نیازی به بررسی پاراکلینیکی ندارد. در معاینه فشار به زیر پاشنه در ناحیه ایکه به سمت داخل پاشنه نزدیکتر است موجب احساس درد میشود.

درمان غیر جراحی

بیش از 90 درصد بیماران با اقدامات غیر جراحی بهبود میابند. اقدامات درمانی عبارتند از :

• استراحت : اگر درگیر فعالیت وزشی خاصی هستید که در آن پاشنه پا تحت ضربات و فشار مداوم است باید این فعالیت ورزشی را کم و یا حتی موقتاً قطع کنید.

• سرما : پاشنه پا را روی یک بطری یخزده یا کیسه پلاستیکی حاوی تکه های یخ بگذارید. روزی 4-3 بار و هر بار 20 دقیقه این کار را تکرار کنید.

• دارو : دارو های ضد التهابی مانند بروفن یا سلکوکسیب موجب کاهش درد و التهاب میشود.

• نرمش : انجام برخی نرمش های خاص که عضلات پشت ساق فاشیای پلانتار را تحت کشش ملایم قرار داده و آنها را نرم و قابل انعطاف میکنند. این نرمش ها عبارتند از

• کشش عضلات پشت ساق : به طرف یک دیوار بایستید. یک پا را جلوتر از پای دیگر قرار میدهیم بطوریکه یک زانو کمی خم و و زانوی دیگر کاملاً صاف باشد. کف هر دو دست را هم به دیوار جلو تکیه میدهیم. سپس بدون اینکه محل کف پاها روی زمین را تغییر دهیم سعی میکنیم تنه خود را به دیوار نزدیک تر کنیم، زانوی خم شده را بیشتر خم کنیم تا در پایی که زانویش صاف است مچ پا بیشتر خم شود. با این کار عضلات پشت ساق و تاندون آشیل تحت کشش قرار میگیرند. این کار را خیلی به آرامی انجام میدهیم تا وقتی که یک کشش ملایم را در پشت پا احساس کنیم. وضعیت را برای ده ثانیه حفظ کرده و سپس به آرامی به حالت اول باز میگردیم. نرمش را 20 مرتبه تکرار میکنیم.

• کشش فاشیای پلانتار : در حالت نشسته پای مبتلا را روی زانوی سالم قرار میدهیم و پنجه پا را با دست گرفته و به طرف خود میکشیم تا فاشیای کف پا در حالت کشش قرار گیرد. به مدت ده ثانیه این کشش را ادامه داده و سپس به حالت اول باز میگردیم. 20 مرتبه نرمش را انجام میدهیم.

• تزریق کورتن : تزریق دارو در محل درد ممکن است توسط پزشک معالج برای درمان استفاده شود. توجه داشته باشیم که تزریق های مکرر خطرناک بوده و ممکن است بر اثر این تزریقات فاشیای کف پا پاره شده و فرد دچار صافی کف پا و درد مزمن شود.

• کفی : کفی های سیلیکونی زیر پاشنه را نرم نگه داشته و آنرا از ضربات مکرری که درد را تشدید میکند حفظ میکند.

• اسپلینت شبانه : معمولاً وقتی فرد در شب میخوابد کف پایش به پایین خم شده و این موجب میشود تا فاشیای پلانتار ریلاکس شده و در صبح که فرد از خواب بلند میشود طول آن قدری کوتاه تر شده است و همین امر موجب شدت درد صبحگاهی است. با استفاده از یک آتل یا اسپلینت در هنگام خواب که به پا و ساق بسته میشود مچ پا در حالت 90 درجه نگه داشته شده تا کشش فاشیای پلانتار در حین خواب حفظ شود. این روش گرچه کمی ناراحت کننده است ولی موثر است.

• شوک ویو تراپی Extracorporal shockwave therapy or ESWT با این روش با تاباندن امواج پرقدرت صوتی به ناحیه پاشنه، روند ترمیم آسیب های فاشیای پلانتار تسریع میشود. اثر این روش در همه بیماران یکسان نبوده و ثابت شده نیست.

درمان جراحی

اگر بعد از 12 ماه درمان فعال، درد همچنان باقی ماند پزشک معالج ممکن است تصمیم به انجام عمل جراحی بگیرد. انواع این اعمال عبارتند از

• آزاد کردن عضلات پشت ساق برای افزایش قابلیت انعطاف مچ پا

• آزاد کردن فاشیای پلانتار بصورت بریدن قسمتی از فاشیا برای افزایش قابلیت انعطاف فاشیا

هر دو این اعمال جراحی را میتوان به روش باز یا با آندوسکوپ انجام داد

انواع حرکات در مفاصل

حرکات مفاصل

این پست بیشتر به حرکات مفاصل در وضعیت آناتومیکی که درارتباط با صفحات و محورهای آناتومیکی است می پردازد. بیشتر این مفاصل از نوع مفاصل سینوویال (مفاصل متحرک) هستند درحالیکه به عنوان مثال مفاصل بین مهره ای جلویی به واسطه دیسک های بین مهره ای از نوع غضروفی محسوب می شوند. مفاصل بین مهره ای پشتی (مفاصل فاست) از نوع سینوویال هستند.

انواع حرکات مهم در مفاصل عبارتنداز:

*خم کردن-صاف کردن یا خم کردن-باز کردن (فلکشن-اکستنشن)

*دور کردن-نزدیک کردن (ابداکشن-اداکشن)

*چرخش داخلی-چرخش خارجی (اینترنال روتیشن-اکسترنال روتیشن)

*خم کردن طرفی (لترال فلکشن یا لترال بندینگ)

*حرکت چرخشی (سیرکامداکشن)

صفحات آناتومیکی در تصویر زیر:

فلکشن-اکستنشن

حرکات فلکسیون و اکستانسیون در صفحه ساژیتال و حول محور فرونتال انجام می شوند. مسیر حرکت اندام در یک صفحه آناتومیکی به هنگام عمل فلکشن در مفاصل شانه، ران، آرنج و مچ دست به طرف جلو است. ولی فلکسیون در زانو با حرکت ساق پا به طرف عقب همراه می گردد. درارتباط با مچ پا به جای فلکشن از اصطلاح پلانتارفلکشن استفاده می شود که به معنای حرکت کف پا به طرف پشت ساق است. همچنین فلکشن در انگشتان پا به سمت عقب است.

اکستانسیون به حرکتی گفته می شود که در خلاف جهت فلکسیون باشد. مثلا فلکشن در ستون فقرات گرنی یا کمری به طرف جلو متمایل است که به عکس این حرکت اکستنش گفته می شود. در مچ پا به جای اکستنشن، اصطلاح دورسی فلکشن کاربرد دارد که به معنای حرکت قسمت پشت پا به طرف جلوی ساق است.

تصویر زیر:

ابداکشن-اداکشن

حرکات ابداکسیون و اداکسیون در صفحه فرونتال و حول محور ساژیتال صورت می گیرند. ابداکشن به معنای حرکت اندام به طرف خارج نسبت به خط میانی است و عکس این حرکت، اداکشن نامیده می شود. به عبارتی دیگر ابداکسیون یعنی دور شدن اندام از صفحه ساژیتال و اداکسیون عبارت است از نزدیک شدن به صفحه ساژیتال (نسبت به صفحه ساژیتال میانی). در این ارتباط می توان به مفاصل شانه و ران اشاره کرد.

تصویر زیر:

ابداکشن-اداکشن در دست نسبت به انگشت سوم (یعنی خط محوری دست) سنجیده می شود. خط محوری پا از دومین انگشت می گذرد.

اینترنال روتیشن-اکسترنال روتیشن

حرکات اینترنال و اکسترنال روتیشن در صفحه عرضی و حول محور طولی (محور عمودی) انجام می گیرند (همانند مفاصل سینوویال شانه، ران و زانو). در چرخش داخلی، سطح جلویی اندام به طرف صفحه ساژیتال میانی می چرخد و به عکس این حرکت چرخش خارجی می گویند که باعث می شود سطح جلویی اندام به طرف جلو چرخش یابد. در ستون فقرات روتیشن به سمت چپ یا راست تعریف می شود. ممکن است در یک حرکتی، روتیشن به صورت چرخش در جهت عقربه های ساعت یا خلاف جهت آن بیان گردد (مثلا چرخش لگن).

تصویر زیر:

به حرکات چرخشی ساعد به طرف داخل و خارج به ترتیب پرونیشن و سوپینیشن می گویند. در صفحه آناتومیکی، پرونیشن باعث می شود که کف دست به سمت عقب چرخش یابد و در سوپینیشن، کف دست به سمت جلو می چرخد. همچنین می توان پرونیشن در ساعد را به هنگام 90 درجه فلکشن آرنج، به صورت چرخش داخلی ساعد که باعث می شود کف دست به طرف پایین قرار گیرد تعریف کرد و عکس این حرکت سوپینیشن نام دارد که در این صورت کف دست به سمت بالا خواهد بود.

لترال فلکشن (لترال بندینگ)

لترال فلکشن حرکتی است در صفحه فرونتال، حول محور ساژیتال که ممکن است به طرف چپ یا راست باشد. خم کردن طرفی (لترال بندینگ) برای نواحی سر، گردن و تنه به کار می رود.

حرکت دورانی (سیرکامداکشن)

سیرکامداکشن ترکیبی از حرکات فلکشن، اکستنشن، ابداکشن و اداکشن بدون روتیشن بوده که نتیجه آن ایجاد مخروطی در فضا توسط قسمت انتهایی اندام است. راس این مخروط در ناحیه مفصل مربوطه قرار دارد.

تصویر زیر:

راه اسپاینوتالامیک

 

صفحه راه نخاعی-تالاموسی (Spinothalamic tract) که در سایت ویکی پدیا (Wikipedia) ایجاد کردم:

راه نخاعی-تالاموسی یا راه اسپاینوتالامیک یک راه حسی در دستگاه عصبی مرکزی است که پیام‌های حسی را از نخاع به طرف تالاموس و قشر مخ انتقال می‌دهد. ^{[۱] [۲]} این راه همانند راه ستون پشتی-نوار داخلی (دستگاه ستون خلفی-لمنیسکوس داخلی) یک راه صعودی است. ^[۳] راه نخاعی-تالاموسی ازنظر تکاملی نسبت به راه ستون پشتی قدیمی تر است. ^[۳] به راه نخاعی-تالاموسی، دستگاه جلویی جانبی (قدامی جانبی) نیز گفته می‌شود که بیانگر دو راه اسپاینوتالامیک قدامی و جانبی است. پیام‌های حسی مربوط به تنه و اندام‌ها ازطریق اعصاب نخاعی به نخاع و تالاموس راه یافته که درنهایت به قشر مغز می‌روند. ^[۴]

^{تصویر زیر:}

محتویات

[نهفتن]

• ۱ حس‌ها در راه نخاعی-تالاموسی
• ۲ مسیر آناتومیکی
• ۳ آوران‌های احشایی
• ۴ منابع

حس‌ها در راه نخاعی-تالاموسی

راه نخاعی-تالاموسی، حس‌های مختلفی از اندام‌های فوقانی، تحتانی و تنه را که نیازی به تعیین دقیق ناحیه و درجات ظریف اختلاف شدت ندارند، منتقل می‌کنند. انواع حس‌ها در راه نخاعی-تالاموسی (راه اسپاینوتالامیک) عبارتنداز: ^[۱]

• درد
• حرارت که شامل گرما و سرما است
• لمس و فشار خام (غیر دقیق)
• خارش و قلقلک
• حس‌های جنسی

مسیر آناتومیکی

راه نخاعی-تالاموسی در انتقال پیام‌های حسی از اندام‌های فوقانی، تحتانی و تنه به تالاموس نقش دارد. فیبرهای نخاعی-تالاموسی بیشتر از تیغه‌های I، IV، V و VI نخاعی منشاء می‌گیرند. ^[۱]

سه درجه نورون در مسیر اسپاینوتالامیک وجود دارند: ^[۲]

• نورون اول: جسم سلولی این نورون‌ها در گانگلیون ریشه خلفی نخاع قرار دارد که آکسون آنها به شاخ خلفی نخاع می‌روند. ^[۲]
• نورون دوم: نورون دوم یک نورون نخاعی-تالاموسی است که پس از سیناپس با نورون اول در شاخ خلفی به طرف دیگر نخاع رفته که آکسون آن به تالاموس ختم می‌گردد. ^[۲]
• نورون سوم: این نورون از هسته تالاموس شروع شده که آکسون آن به سمت قشر مغز در ناحیه پشت شیار مرکزی رولاندو می‌رود. ^[۲] نورون‌های سوم از تالاموس به نواحی قشر حسی پیکری اولیه (SI) و حسی پیکری ثانویه (SII) سیر می‌کنند. ^[۴]

بخشی از پیام‌های اعصاب نخاعی به طور مستقیم از نخاع به تالاموس نمی‌روند، بلکه ابتدا به تشکیلات مشبک در ساقه مغزی رفته (یعنی ازطریق راه نخاعی-مشبکی یا اسپاینورتیکولار) و سپس به تالاموس می‌روند. ^{[۲] [۱] [۴]}

آوران‌های احشایی

آوران‌های احشایی نخاعی (مثلا از قلب، معده، کلیه و روده) که همراه با دستگاه عصبی خودکار (سیستم اتونوم) هستند، ازطریق راه نخاعی-تالاموسی منتقل می‌شوند. به دلیل همراهی آوران‌های احشایی با دستگاه عصبی خودکار، این آوران‌ها ممکن است به غلط به عنوان آوران‌های خودکار نامیده شوند. ^[۴] دستگاه عصبی خودکار یک دستگاه حرکتی است نه حسی. بسیاری از آوران‌های احشایی نخاعی توسط اعصاب اسپلانکنیک (سینه‌ای، کمری و لگنی) که دارای فیبرهای عصبی سمپاتیک یا پاراسمپاتیک نیز هستند انتقال می‌یابند. اعصاب اسپلانکنیک سینه‌ای و کمری دارای رشته‌های پیش عقده‌ای سمپاتیک هستند ولی اعصاب اسپلانکنیک لگنی، حاوی رشته‌های پیش عقده‌ای پاراسمپاتیک می‌باشند . ^[۴]

آوران‌های احشایی نخاعی (از قلب، احشاء شکمی و لگنی) در شاخ خلفی نخاع پایان می‌یابند و به طور مستقیم با راه نخاعی-تالاموسی و راه نخاعی-مشبکی سیناپس می‌کنند. ^[۳] این آوران‌ها، تحریک‌های دردناک احشاء را انتقال می‌دهند. ^[۱]

منابع

1. ↑ ^{۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ ۱٫۴} شادان، فرخ. ترجمه فیزیولوژی پزشکی پرفسور آرتور گایتون. انتشارات شرکت سهامی چهر
2. ↑ ^{۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ ۲٫۳ ۲٫۴ ۲٫۵} کوثریان، سید حسین. نوروآناتومی (کالبدشناسی سلسله اعصاب مرکزی). مؤسسه انتشارات باورداران
3. ↑ ^{۳٫۰ ۳٫۱ ۳٫۲} نراقی، محمد علی؛ حاجی حسینی، داود.ترجمه نوروآناتومی . انتشارات جعفری
4. ↑ ^{۴٫۰ ۴٫۱ ۴٫۲ ۴٫۳ ۴٫۴} میناگر،علیرضا و وثوق آزاد، ژاک. ترجمه نوروآناتومی پایه و کاربردی پرفسور فیتزجرالد.انتشارات دانش پژو

هومروس

استخوان بازو (هومروس)

استخوان بازو یکی از استخوان های بلند اندام فوقانی است که در بالا با حفره کم عمق دوری (گلنویید) استخوان کتف (اسکاپولا) و در پایین با استخوان های ساق دست (به عربی ساعد یا زند) به نام های ساق دست بالایی یا رادیوس (به عربی زند اعلی یا زند زبرین) و ساق دست پایینی یا اولنا (به عربی زند اسفل یا زند زیرین) متصل می گردد.

سر استخوان بازو با حفره گلنویید اسکاپولا، مفصل شانه را ایجاد می کند و بخش مفصلی تحتانی آن در ایجاد مفصل آرنج نقش دارد. به علت کم عمق بودن حفره گلنویید و بزرگ بودن سر هومروس، مفصل شانه تحرک زیادی داشته و درنتیجه ثبات این مفصل در مقایسه با مفصل ران (مفصل هیپ) بسیار کمتر است. بی ثباتی مفصل شانه یک عامل مهم دررفتگیآن محسوب می شود.

تصویر استخوان بازو در دو نما:

مشخصات استخوان بازو

*استخوان بازو از دو انتهای فوقانی و تحتانی و یک تنه تشکیل شده است

*انتهای فوقانی شامل سر، گردن آناتومیک (گردن تشریحی)، تکمه های کوچک و بزرگ و بخش بالایی ناودان بین تکمه ای (ناودان اینترتوبرکولار) است.

*گردن آناتومیک شیاری است که در زیر سر قرار می گیرد و این قسمت بین سر هومروس و تکمه های بزرگ و کوچک قرار دارد. بخشی که در زیر سر و تکمه های کوچک و بزرگ واقع می شود، گردن جراحی نام دارد که این ناحیه مستعد شکستگی است. عصب آگزیلاری (زیربغلی) در سمت داخل گردن جراحی و به فاصله کمی از آن عبور می کند.

*تاندون های عضلات سوپرااسپیناتوس (بالای خاری یا فوق خاری)، اینفرااسپیناتوس (زیرخاری یا تحت خاری) و ترس مینور (گرد کوچک) به تکمه بزرگ اتصال دارند.

*تاندون عضله ساب اسکاپولاریس (زیرکتفی یا تحت کتفی) به تکمه کوچک متصل می گردد.

*تاندون سر دراز عضله دوسر بازویی از درون ناودان بین تکمه ای (ناودان اینترتوبرکولار یا ناودان بیسیپیتال) عبور می کند. رباطی به نام رباط عرضی، تکمه های کوچک و بزرگ هومروس را به یکدیگرمتصل می کند. ناودان اینترتوبرکولار که از تکمه ها شروع می شود تا ناحیه فوقانی سطح جلویی داخلی تنه هومروس امتداد دارد.

*تاندون های عضله لاتیسموس دورسی (پشتی بزرگ) به کف ناودان بین تکمه ای، عضله ترس ماژور (گرد بزرگ) به لبه داخلی ناودان و عضله پکتورالیس ماژور (سینه ای بزرگ) به لبه خارجی ناودان متصل می گردد.

*تنه هومروس از سه کنار داخلی، خارجی و جلویی و سه سطح جلویی داخلی، جلویی خارجی و پشتی تشکیل می گردد.

*انتهای تحتانی هومروس شامل اپی کوندیل داخلی و خارجی (فوق لقمه ای داخلی و خارجی)، کاپیتولوم (لقمه خارجی) و تروکله آ (قرقره) است. کاپیتولوم با سر رادیوس و تروکله آ با استخوان اولنا متصل می گردد و مفصل آرنج را می سازند.

تصویر زیر:

*توبروزیته دلتویید (برجستگی دلتویید) که محل اتصال عضله دلتویید است، درحدود میانه ارتفاع سطح جلویی خارجی استخوان هومروس قرار می گیرد

دررفتگی مفصل

در رفتگی مفصل
در این‌ نوع‌ آسیب‌های‌ مفصلی‌، استخوان‌ها به‌طور کامل‌ یا نسبی‌ از محل‌ خود خارج‌ می‌شوند. دررفتگی‌ مفصل‌ در اثر نیروی‌ شدیدی‌ که‌ استخوان‌ را به‌ یک‌ وضعیت‌ غیرطبیعی‌ منحرف‌ می‌کند یا در اثر انقباض‌ شدید عضلات‌ روی‌ می‌دهد. این‌ آسیب‌ که‌ شدیداً دردناک‌ است‌، اغلب‌ شانه‌، فک‌ یا مفاصل‌ انگشتان‌ یا شست‌ را گرفتار می‌کند. دررفتگی‌ ممکن‌ است‌ با پارگی‌ رباط‌ها (مبحث‌ « رگ‌ به‌ رگ‌شدگی‌ها و پیچ‌خوردگی‌ها » را ببینید) یا صدمه‌ به‌ غشاهای‌ سینوویالی‌ (که‌ سطح‌ داخلی‌ کپسول‌ مفصلی‌ را می‌پوشانند همراه‌ باشد. در برخی‌ موارد، دررفتگی‌ مفصل‌ می‌تواند عواقب‌ جدی‌ به‌ دنبال‌ داشته‌ باشد. اگر مهره‌های‌ ستون‌ فقرات‌ دچار دررفتگی‌ شوند، ممکن‌ است‌ نخاع‌ آسیب‌ ببیند. دررفتگی‌ مفاصل‌ شانه‌ یا لگن‌ خاصره‌ می‌تواند به‌ اعصاب‌ اصلی‌ اندام‌ها صدمه‌ برساند و منجر به‌ فلج‌ شود. دررفتگی‌ شدید هر مفصلی‌ ممکن‌ است‌ به‌ شکستگی‌ استخوان‌های‌ آن‌ مفصل‌ نیز منتهی‌ شود. در بسیاری‌ از موارد، افتراق‌ دررفتگی‌ از شکستگی‌ بسته‌ ممکن‌ است‌ مشکل‌ باشد. اگر ذره‌ای‌ شک‌ داشتید، آسیب‌ را با فرض‌ شکستگی‌ درمان‌ کنید.

تشخیص‌
ممکن‌ است‌ موارد زیر وجود داشته‌ باشند:
درد شدید «ناخوش‌کننده‌» و اشکال‌ در حرکت‌ دادن‌ محل‌ آسیب‌دیده‌
تورم‌ و کبودی‌ در اطراف‌ مفصل‌
کوتاه‌ شدن‌، تا شدن‌ یا پیچ‌ خوردن‌ محل‌ آسیب‌دیده‌

اهداف‌
ممانعت‌ از جابه‌جایی‌ محل‌ آسیب‌دیده‌
فراهم‌ کردن‌ شرایط‌ انتقال‌ به‌ بیمارستان‌ به‌طوری‌ که‌ طی‌ انتقال‌، اندام‌ آسیب‌دیده‌، با حفظ‌ راحتی‌ مصدوم‌، ثابت‌ نگه‌ دشته‌ شود.

احتیاط‌!
سعی‌ نکنید استخوان‌ دررفته‌ را به‌ حفره‌ خود برگردانید چون‌ این‌ کار ممکن‌ است‌ شدت‌ آسیب‌ را افزایش‌ دهد.
قبل‌ از محکم‌ شدن‌ و ثابت‌ کردن‌ بخش‌ آسیب‌دیده‌، از حرکت‌ دادن‌ مصدوم‌ خودداری‌ کنید؛ در غیر این‌ صورت‌، مصدوم‌ در معرض‌ خطر خواهد بود.
مصدوم‌ را از خوردن‌، نوشیدن‌ یا سیگار کشیدن‌ منع‌ کنید، چون‌ ممکن‌ است‌ نیاز به‌ بی‌هوشی‌ عمومی‌ داشته‌ باشد.

1) به‌ مصدوم‌ توصیه‌ کنید که‌ بی‌حرکت‌ بماند. قبل‌ از بی‌حرکت‌ کردن‌ بخش‌ آسیب‌دیده‌، آن‌ را در وضعیتی‌ که‌ کاملاً برای‌ مصدوم‌ راحت‌ باشد، ثابت‌ نگه‌ دارید.

2) بخش‌ آسیب‌دیده‌ را به‌ کمک‌ یک‌ لایه‌ پوششی‌، باند و آویز بی‌حرکت‌ کنید. به‌منظور استحکام‌ بیشتر، با استفاده‌ از باند، قسمت‌ آسیب‌دیده‌ را به‌ یک‌ قسمت‌ سالم‌ از بدن‌ ببندید.

3) شرایط‌ انتقال‌ مصدوم‌ به‌ بیمارستان‌ را مهیا کنید. در صورت‌ بروز شوک‌، به‌ درمان‌ آن‌ بپردازید. علایم‌ حیاتی‌ (سطح‌ پاسخ‌دهی‌، نبض‌ و تنفس‌) را کنترل‌ و ثبت‌ کنید.

4) هر 10 دقیقه‌، گردش‌ خون‌ را در نواحی‌ پایین‌تر از محل‌ باندپیچی‌ کنترل‌ کنید . در صورتی‌ که‌ گردش‌ خون‌ مختل‌ شده‌ است‌، باند را شل‌ کنید

آتل ها

 

روش های ثابت نگه داشتن استخوان:

روش های حفظ ونگهداری استخوان شکسته و جا انداخته شده در وضعیت ثابت و بی حرکت شامل استفاده از: 1_ فیکساتور های خارجی مانند قالب های ارتوپدی(cast) ، اتل(splint)، بریس(brace) و کشش است. 2_ فیکساسیون داخلی با استفاده از پیچ، پلاک، میخ و سیم و پروتز و کاشت مصنوعی است. (مضرات فیکساسیون داخلی آن است که نیاز به بیهوشی دارد و حامل خطر عفونت در زمان جراحی است و فیکساسیون داخلی تحت شرایط آسپتیک شدید انجام می گیرد و بیمار یک دوره آنتی بیوتیک پروفیلاکتیک وریدی در قبل و حین و بعد از عمل دریافت می دارد.)

کاشت مصنوعی به ویژه زمانی استفاده می گردد که تکه پروگزیمال شکستگی از بین رفته است. مثلا شکستگی سر استخوان ران و یا بلافاصله زیر آن( پیوند استخوانی خود بیمار از تاج ایلیاک استاندارد طلائی برای ماده مورد استفاده در پیوند استخوان است).

گچ گیری:

شایع ترین وسیله فیکساسیون خارجی است که به منظور بی حرکت کردن عضو اسیب دیده به کار می رود و همچنین به منظور اصلاح تغییر شکل یا حمایت و تثبیت مفاصل ضعیف مورد استفاده قرار می گیرد.

انواع گچ:

 

ادامه نوشته

اکسترنال فیکساتور

 

 

اکسترنال فیکساتور چگونه موجب تثبیت و بیحرکتی یک شکستگی استخوان میشود

"دکتر مهرداد منصوری"


پس از اینکه پزشک معالج شکستگی را جااندازی کرده و قطعات شکسته شده را در کنار یکدیگر قرار داد باید به طریقی مانع از جابجا شدن مجدد آنها شود. بیحرکتی قطعات شکسته شده محیط مناسبی را فراهم میاورد تا آنها بهم جوش بخورند. یکی از ابزارهایی که بدین منظور از آن استفاده میشود اکسترنال فیکساتور External fixator نام دارد.


ساختمان اکسترنال فیکساتور چیست

 

اکسترنال به معنای خارجی و فیکساتور به معنای چیزی است که فیکس کننده و بیحرکت کننده است. اکسترنال فیکساتور به معنای وسیله ایست که قسمت اعظم آن در خارج از بدن قرار گرفته و قطعات شکسته شده را در جایشان بیحرکت نگه میدارد. اکسترنال فیکساتور از قطعات متعددی تشکیل شده که پزشک ارتوپد در حین جراحی آنها را بهم متصل میکند. جنس عمده این قطعات از فولاد یا استیل ضد زنگ است. مهم ترین قسمت اکسترنال فیکساتور پیچ های آن هستند. اینها پیچ هایی با قطر و طول های متفاوت هستند که بر حسب استخوان شکسته شده، پزشک معالج اندازه مناسب آنرا انتخاب میکند. به این پیچ ها شنز اسکرو Schanz screw میگویند.

 

 

بطور مثال در شکستگی های استخوان ساق از پیچ هایی به قطر پنج میلیمتر و طول حدود 15 سانتیمتر استفاده میشود. از اکسترنال فیکساتور ها معمولا برای بیحرکت کردن شکستگی استخوان های بلند مانند ران، ساق یا بازو استفاده میشود. طرز کارگذاری این وسیله بدین ترتیب است که ابتدا در هر قطعه شکسته شده 3-2 عدد از این پیچ ها عمود بر محور طولی استخوان گذاشته میشود. حدود 3-1 سانتیمتر از این پیچ ها در داخل استخوان فرو رفته و بقیه آن در خارج استخوان و خارج بدن باقی میماند. بطور مثال در یک شکستگی ساده استخوان درشت نی سه پیچ در قطعه بالایی و سه پیچ در قطعه پایینی گذاشته میشود. سپس انتهای بیرونی این پیچ ها به توسط گیره هایی که به آنها کلامپ Clamp میگویند به لوله یا لوله هایی به نام راد Rod متصل میشوند. راد ها و کلمپ ها همگی در خارج بدن قرار گرفته اند و نام فیکساتور خارجی از این خاصیت برگرفته شده است. با اتصال این سه جزء یعنی شنز اسکرو، کلمپ و راد ها سیستم کامل میشود. این اتصالات موجب میشوند پیچ ها قطعات شکسته شده را محکم در سر جایشان بیحرکت کنند.


اکسترنال فیکساتور در درمان چه شکستگی هایی استفاده میشود

 

مهمترین استفاده اکسترنال فیکساتور ها در شکستگی های باز، شکستگی های همراه با عفونت و شکستگی های بشدت خرد شده است. برای فهم بهتر علت استفاده از اکسترنال فیکساتور ها در شکستگی های عفونی لازم است ابتدا موضوعی توضیح داده شود. میدانیم راه مبارزه با میکروب هایی که در بافت ها موجب عفونت میشوند مبارزه سلول های ایمنی بدن و استفاده از داروهایی است که پزشک تجویز میکند و به آنها آنتی بیوتیک میگویند. میکروب ها برای دفاع در مقابل این دو، راهی را پیدا کرده اند و آن چسبیدن به سطح فلزاتی است که پزشک در داخل استخوان کار میگذارد. میکروب ها به سطح فلز میچسبند و سپس به دور خود لایه های از مواد را ترشح میکنند که مانند سدی در مقابل نفوذ آنتی بیوتیک عمل میکند. با وجود بودن پیچ یا پین یا پلاک فلزی در داخل یا روی استخوان، مقابله با میکروب ها مشکل میشود.
بنابراین وقتی پزشک جراح با یک شکستگی مواجه میشود که همراه با عفونت است سعی میکند از حداقل وسایل فلزی در استخوان استفاده کند. در شکستگی های باز هم که احتمال عفونت در محل شکستگی زیاد است پزشک معالج همین رویه را در پیش میگیرد. بهترین وسیله برای این منظور اکسترنال فیکساتور است. اکسترنال فیکساتور نسبت به دیگر وسایل تثبیت استخوان، کمترین مقدار فلز را در داخل استخوان و در داخل بدن دارد.




فریم ایلیزاروف چیست

 

نوع بخصوصی از اکسترنال فیکساتور ها وجود دارند که به آنها اکسترنال فیکساتور های حلقوی Ring external fixator یا فریم ایلیزاروف Ilizarov frame میگویند. نام این وسیله برگرفته از نام پزشک روسی است که اولین بار بعد از جنگ دوم جهانی سربازان مجروحی را که دچار شکستگی های شدید استخوانی بودند با این وسیله درمان میکرده است. در این نوع از اکسترنال فیکساتور ها، به جای پیچ های کلفت شنز، سیم های قابل انعطاف به قطر حدود دو میلیمتر از داخل استخوان عبور داده شده و سپس دو سر سیم ها را در خارج از بدن به حلقه هایی که دورادور اندام قرار میگیرند متصل میکنند.
این سیم ها تحت کشش قرار گرفته و به توسط کلمپ هایی به حلقه ها متصل میشوند. خود حلقه ها هم به توسط میله هایی به یکدیگر اتصال دارند. از این وسیله معمولا در درمان شکستگی های خرد شده اطراف مفاصل استفاده میشود. این وسیله در درمان جوش نخوردن استخوان هم کاربرد دارد. مورد استفاده مهم دیگر این وسیله بلند کردن طول استخوان است. در بعضی از موارد بر اثر یک تصادف شدید یا ترکش جنگی، قسمتی از وسط یک استخوان بلند نابود میشود. در این موارد از فریم ایلیزاروف برای ساختن مجدد استخوان استفاده میشود.

گچ فایبرگلاس چیست؟

گچ فایبرگلاس که به آن گچ پلاستیکی هم میگویند ماده ای است که از آن برای گچ گیری Casting اندام آسیب دیده استفاده میشود.

میدانیم که یکی از راه های بیحرکت کردن شکستگی ها و دیگر آسیب های اندام استفاده از گچ گیری است. در عمل گچ گیری اطراف اندام با لایه هایی از گچ پوشانده میشود و به این ترتیب یک قالب سفت و محکم در اطراف اندام تشکیل شده که مانع از حرکت آن و در نتیجه مانع از حرکت استخوان ها میشود. این قالب در عمل مانند یک اسکلت خارجی عمل میکند یعنی همان خاصیتی که در جانداران سخت پوست وجود دارد.

جنس قالبی که در اطراف اندام درست میشود معمولا از گچ است و به همین خاطر به آن قالب گچی Plaster cast یا به اختصار گچ میگویند. پس در واقع ساختمانی که در اطراف اندام ایجاد میشود قالب Cast نام دارد. در زبان انگلیسی بیحرکت کردن اندم با این قالب را قالب گیری Casting میگویند ولی در زبان فارسی لفظ گچ گیری برای آن معمول شده است.

امروزه استفاده از گچ Plaster برای درست کردن این قالب ها بتدریج کمتر شده و جای خود را به فایبرگلاس داده است.

ادامه نوشته

برِیس Brace

 

  
                    بریس زانو

    

 

بریس نام عمومی برای دسته ای از وسایل است که در ارتوپدی بکار برده میشوند.

هدف استفاده از بریس ها حمایت از اندام یا تنه بصورت کنترل، هدایت، بیحرکتی یا محدود کردن حرکات مفاصل و اندام است تا بیمار بتواند بهتر از اندام خود استفاده کند.

از بریس ها همچنین برای کاهش نیروهای وارده به اندام و برای تصحیح شکل اندام استفاده میشود.

راشیتیسم چیست؟

راشیتیسم یا نرمی استخوان یک بیماری استخوانی در بچه ها است که موجب ضعیف شدن استخوان، پاهای پرانتزی، و تغییر شکل در اندام ها میشود. در این بیماران به دلایلی کلسیم، فسفر یا ویتامین دی به اندازه کافی در اختیار تولید استخوان قرار نمیگیرد.

چه کسانی بیشتر در معرض ابتلاء به راشیتیسم یا نرمی استخوان هستند

افراد زیر بیشتر از دیگران در معرض ابتلا به نرمی استخوان هستند

• شیر مادر ویتامین دی زیادی ندارد پس اگر بچه ای به مدت طولانی فقط از شیر مادر تغذیه کند ممکن است در خطر ابتلاء به راشیتیسم باشد

• مصرف کم کلسیم

• قرار نگرفتن در معرض تابش آفتاب : ویتامین دی در پوست بدن انسان و با تابش نور آفتاب ساخته میشود پس تابش ناکافی نور خورشید میتواند زمینه ساز راشیتیسم باشد

• کسانی که پوست تیره دارند نیاز به نور بیشتری برای ساخت ویتامین دی دارند و بیشتر در نور کم بیشتر در معرض کمبود ویتامین دی قرار میگیرند

• کسانی که به لاکتوز حساسیت درند به علت مصرف ناکافی لبنیات میتوانند در معرض خطر این بیماری قرار بگیرند.

 

علائم راشیتیسم یا نرمی استخوان

 مهمترین علائم راشیتیسم عبارتند از خواب آلودگی، شلی و ضعف عضلانی، تاخیر در رشد، پای پرانتزی و مچ دست کلفت است. در موارد شدید ممکن است شکل قفسه سینه بچه تغییر کند. تشنج هم از دیگر علائم حالات شدید بیماری است. پزشک معالج بعد از معاینه بیمار، از رادیوگرافی استخوان ها و آزمایشات خون برای کمک به تشخیص استفاده میکند.

درمان نرمی استخوان

درمان این بیماری با تجویز کلسیم و ویتامین دی است. معمولاٌ چند ماه طول میکشد تا وضعیت بیمار به حد طبیعی برسد. بسیاری تغییر شکل های اندام مانند پای پرانتزی با درمان دارویی خود بخود خوب میشوند. در حالات شدید تغییر شکل استخوان ها ممکن است نیاز به درمان جراحی داشته باشد. با این حال بعضی تغییر شکل های استخوانی که در لگن یا قفسه سینه بوجود میاید و یا مشکلات قدی که برای بیمار بوجود آمده ممکن است برای همیشه برای وی باقی بمانند.

پیشگیری از بروز راشیتیسم

با انجام اقدامات زیر میتوان مانع از بروز بسیاری از موارد بیماری شد

• در بچه هایی که فقط شیر مادر مصرف میکنند باید روزانه ویتامین دی بصورت قطره مکمل استفاده کنند. اگر مادر شیرده هم ویتامین دی بیشتری مصرف کند میزان آن در شیر وی بیشتر میشود.

• بچه ها نیاز دارند تا روزی دو لیوان شیر مصرف کنند. این مقدار در نوجوانان باید به روزی 5-3 لیوان افزایش پیدا کند.

• در بچه هایی که به شیر حساسیت دارند باید کلسیم را بصورت مکمل های غذایی به بچه داد