بلفارواسپاسم به معناي پلك زدن غير ارادي يا بسته شدن غير ارادي پلك ها است. بلفارواسپاسم يك عارضه پيش رونده عصبي است كه بيشتر در زنان ميانسال و سالمند اتفاق ميافتد. شايعترين شكل بلفارواسپاسم،" بلفارواسپاسم خود به خودي خوش خيم" (Benign Essential Blepharospasm) است كه به صورت بسته شدن مكرر غير ارادي پلك ها تظاهر مي كند.
بلفارواسپاسم در حقيقت نوعي ديستوني است. ديستوني به معناي انقباض غير ارادي مكرر و طولاني در يك عضله يا گروهي از عضلات مي باشد.
بلفارواسپاسم چگونه شروع مي شود؟
بلفارواسپاسم معمولاً به صورت تدريجي ايجاد مي شود. در ابتدا ممكن است فرد فقط احساس خشكي چشم يا حساسيت به نور داشته باشد و هيچ انقباض عضلاني غير ارادي وجود نداشته باشد. پس از مدتي تحريك چشم (مثلاً نور خورشيد، باد خنك، سرو صدا، حركات سريع سر يا چشم) و استرس عصبي باعث شروع حملات بلفارواسپاسم مي شود. با پيشرفت بيماري شدت و فراواني حملات بيشتر مي شود به طوري كه گاهي بسته شدن پلك ها تا چند ساعت طول مي كشد و فرد عملاً براي چند ساعت نابينا مي شود. اين حالت گاهي آنقدر شديد است كه موجب ناتواني و شرمندگي فرد از حضور در اجتماع مي شود و عملاً فرد را منزوي مي كند. در اين حالت احتمال بروز افسردگي نيز وجود دارد.
معمولاً فشارهاي روحي و استرس- مثلاً حضور در محيط هاي نا آشنا- باعث شديدتر شدن بلفارواسپاسم مي شود. در حالت خواب معمولاً بلفارواسپاسم متوقف مي شود. به علاوه تمركز بر يك فعاليت خاص، معمولاً باعث كمتر شدن حملات بلفارواسپاسم مي گردد.
علت ايجاد بلفارواسپاسم چيست؟
به نظر مي رسد كه بلفارواسپاسم ناشي از نوعي از اشكال در عملكرد "عقدههاي قاعده اي مغز" باشد. عقده هاي قاعده اي بخشي از مغز هستند كه در تنظيم حركات هماهنگ عضلات دخالت دارند. البته هنوز به طور دقيق نمي دانيم كه چه مشكلي باعث بروز بلفارواسپاسم مي شود. در بيشتر موارد بلفارواسپاسم به صورت خودبهخودي و بدون هيچ علت مشخصي ايجاد مي شود. البته در بسياري از افراد، خشكي چشم عامل محركي باشد كه در افراد حساس باعث شروع بلفارواسپاسم شود. گاهي بلفارواسپاسم يا انواع ديگر ديستوني در افراد يك خانواده بروز مي كند، بنابراين شايد زمينه هاي ارثي و ژنتيكي در بروز آن مؤثر باشند.
بلفارواسپاسم چگونه تشخيص داده مي شود؟
بلفارواسپاسم با توجه به علائم باليني تشخيص داده مي شود. براي تشخيص بلفارواسپاسم نياز به آزمايش يا عكس برداري خاصي وجود ندارد. انجام اقدامات پاراكلينيك تنها وقتي ضروري است كه بخواهيم احتمال مشكلات همراه (مثلاً وجود تومور) را رد كنيم.
درمان
درمان هاي دارويي: از آنجا كه علت اصلي ايجاد بلفارواسپاسم مشخص نيست، هيچ داروي اختصاصي براي درمان آن وجود ندارد. داروهاي ضد تشنج، داروهاي آرام بخش و داروهاي ضد افسردگي داروهايي هستند كه معمولاً براي كنترل بلفارواسپاسم به كار مي روند. پاسخ افراد مختلف به داروهاي مختلف متفاوت است و نمي توان از قبل پيش بيني كرد كه كدام دارو براي فرد خاصي مناسبتر است. اغلب لازم است فرد، داروهاي مختلف را تحت نظر پزشك امتحان كند تا مشخص شود كه كدام دارو براي وي مناسب تر است. به هر حال درمان دارويي در بلفارواسپاسم چندان موثر نيست. در بهترين حالت، استفاده از دارو تنها باعث بهبود نسبي و گذرا مي شود. به علاوه بسياري از بيماران هيچ پاسخ مناسبي به درمان دارويي نمي دهند.
تزريق بوتوكس: در حال حاضر بهترين روش درمان بلفارواسپاسم تزريق بوتوكس است كه در كشور ما با نام تجاري ديسپورت عرضه مي شود. بوتوكس نام تجاري پروتئين پيچيده اي است كه از يك باكتري به نام كلوستريديوم بوتولينوم استخراج مي شود. بوتوكس پس از تزريق در محل، جذب پايانه هاي عصبي مي شود كه به عضلات فرمان مي دهند. در اين پايانه ها بوتوكس مانع آزاد شدن يك واسطه شيميايي به نام استيل كولين مي شود كه مسئول انقباض عضلات است. در نتيجه نوعي فلج موقتي در عضلات ايجاد مي شود كه بين 3 تا 6 ماه طول مي كشد.
وقتي بوتوكس به صورت موضعي به داخل عضلاتي تزريق مي شود كه مسوول بسته شدن پلك هستند، اين عضلات فلج مي شوند و ديگر قادر به انقباض نيستند، در نتيجه علائم بلفارواسپاسم برطرف مي شوند. معمولاً اثر تزريق پس از يكي دو هفته ظاهر مي شود و 3 تا 6 ماه باقي مي ماند. پس از اين مدت لازم است تزريق بوتوكس مجدداً تكرار شود. البته در معدودي از بيماران پس از يكي دو بار تزريق علائم برطرف مي شود، اما اين حالت شايع نيست و معمولاً لازم است تزريق بوتوكس هر 3 تا 6 ماه يكبار تكرار گردد. تزريق بوتوكس روش بسيار مؤثري در كنترل علائم بلفارواسپاسم است به طوري كه در بيش از 90 تا 95% موارد باعث بهبود قابل توجه فرد مي شود. البته تزريق بوتوكس مي تواند عوارضي از قبيل افتادگي پلك، تاري ديد يا دوبيني ايجاد كند اما كليه اين عوارض گذرا هستند و حداكثر ظرف مدت 6 ماه برطرف مي گردند.
جراحي: جراحي معمولاً براي مواردي بكار مي رود كه يا تزريق بوتوكس هيچ اثر مفيدي نداشته است و يا فرد به انجام تزريقات مكرر علاقه اي ندارد. شايعترين روش جراحي كه براي درمان بلفارواسپاسم به كار مي رود برداشتن عضله يا ميكتومي (Myectomy) است. در اين روش قسمتي از عضلاتي كه مسوول بستن پلك هستند با جراحي برداشته مي شوند. اين روش در 70 تا 80% موارد باعث بهبود علائم بلفارواسپاسم مي شود. اما عوارض عمل جراحي بيشتر از تزريق بوتوكس است، به علاوه عوارض تزريق بوتوكس برگشت پذير است اما عوارض عمل جراحي اغلب غير قابل برگشت است.
درمان هاي حمايتي: همانطور كه گفته شد استرس و فشار عصبي معمولاً باعث بدتر شدن بلفارواسپاسم مي شود. آموزش بيمار و اطرافيان و حمايت موثر افراد خانواده از فرد مبتلا به بلفارواسپاسم مي تواند نتايج مفيدي در كنترل علائم داشته باشد.
بايد توجه داشت كه حملات شديد بلفارواسپاسم مي تواند تا چندين ساعت فرد را عملاً نابينا كند. ايمن سازي محيط زندگي فرد اهميت زيادي دارد تا در صورت بروز چنين شرايطي خطري براي فرد پيش نيايد.
بلفارواسپاسم مي تواند موجب بروز اضطراب، افسردگي و انزواي فرد شود. درمان اضطراب و افسردگي در اين شرايط مي تواند عملكرد فرد را بهبود بخشد.
استفاده از عينك هاي آفتابي تيره به دو علت به مبتلايان بلفارواسپاسم كمك مي كند. اول آنكه عينك آفتابي با جلوگيري از تابش نور شديد به چشم، مانع از تحريك چشم شده و تا حدي از بروز حمله بلفارواسپاسم جلوگيري مي كند. ثانياً عينك تيره با پنهان كردن چشم، مانع از آن مي شود كه سايرين متوجه پلك زدن غير عادي فرد شوند، در نتيجه حضور در اجتماع را براي فرد آسان تر مي كند.
استفاده از قطره هاي اشك مصنوعي و مرطوب كننده هاي چشم براي درمان خشكي چشم و درمان التهاب پلك (بلفاريت) با كاهش تحريك سطح چشم ممكن است به كنترل حملات بلفارواسپاسم كمك كند.
با توجه به ماهيت مزمن بيماري و مشكلاتي كه اين عارضه در روابط اجتماعي فرد ايجاد مي كند، در برخي از كشورها گروه هاي حمايتي براي مبتلايان به بلفارواسپاسم به وجود آمده است. در كشور ما متأسفانه هنوز چنين تشكيلاتي وجود ندارد.